Het Italiaanse medische systeem

Tijd voor weer eens een inhoudelijk verhaal over Italië. De verhalen die tot nog toe geschreven heb, geven de ene keer een heel positief beeld van Italië en de volgende keer weer een zeer negatief beeld. Zoals ik in het begin al duidelijk maakte is mijn relatie met Italië een soort haat-liefde verhouding, regelmatig tegenstrijdig. Maar dat is niet raar gezien dit land vol van tegenstrijdigheden zit, dubbele standaarden. Er is één woord dat ik regelmatig gebruik om Italië te omschrijven en dat is ‘hypocriet’. Een keer sprak ik met een vriend van mij over het drugsgebruik in Italië. Hij vertelde me dat veel politici die sterk tegen het legaliseren van drugs zijn, zelf wel eens getest zijn en blijken (veel) drugs te gebruiken. Ik vertelde hem op mijn beurt over een feest in Brescia waar ik afgelopen zomer was, waar de carabinieri (politie) bij de ingang stonden. Vervolgens 10 meter verderop stond het vol met drugsverkopers en op het feestterrein stond iedereen te blowen. De ingang was ook de uitgang, oftewel die caribinieri zagen allemaal stonede garnalen voorbijlopen, maar deden er niets aan. Waarop Stefano zei dat het in Italië nou eenmaal allemaal grote hypocrieten zijn. My point exactly.

Een tijd geleden had ik met Raffaele weer een spreekuurtje in de keuken over vanalles en nog wat. Na een gesprek over de medische gang van zaken hier, kreeg ik de behoefte om hier in de regering te gaan en eens flink wat dingen te gaan veranderen. Wederom ontdekte ik dat Italië in bepaalde opzichten zo anders is dan ons landje en soms mijlenver achterligt, dit keer vooral met betrekking tot sociale voorzieningen. Italië wordt inmiddels door Prodi en Links geregeerd, maar er is naar mijn mening nog een hele lange weg te gaan.

Een paar voorbeelden van hoe het hier functioneert: Een gewone huisarts kan je bezoeken zonder zelf te moeten betalen. Hij kan vervolgens twee soorten recepten uitschrijven; la ricetta rosa e la ricetta bianca. De eerste, het roze recept, zijn medicijnen waarvoor je niet hoeft te betalen. Maar over het algemeen krijg je volgens Raffaele het witte recept, wat inhoudt dat je gewoon het hele bedrag zelf betaalt.
Dan is er een ospedale pubblico en een ospedale privato. Als je een afspraak wilt maken bij een specialist in een regulier ziekenhuis dan is er een wachttijd van gerust 3 tot 6 maanden. Voor die bezoeken betaal je zo rond de 35 euro. Als de klacht ernstiger of urgenter is en dus vraagt om een snelle afspraak, dan kan je terecht bij een privé-arts. Dit kunnen artsen zijn die gewoon in een publieksziekenhuis werken maar naast reguliere afspraken ook privé-spreekuren houden. Bij die privé-spreekuren kan je soms de volgende dag al terecht. Het verschil is alleen dat je dan voor zo’n tien minuten rond de 180 euro contant mag betalen. Als je vervolgens een factuur wilt van dat bezoek, kan dat bedrag op miraculeuze wijze opeens verhoogd worden naar zo’n 250 euro. De logica hierachter is uiteraard dat, als artsen geen factuur maken, van die hoge bedragen bij privé-afspraken flink wat geld rechtstreeks in hun zak kunnen steken. Regelmatig leggen ze de keus dus niet eens voor. Het is voor de gemiddelde patiënt goedkoper om zwart te betalen, dus dat moet dan maar. Alleen zien ze dus niets van die hoge bedragen terug.
Laatst las ik op internet (www.studioitalia.nl) een artikel over de siciliaanse gezondheidszorg. Hier wordt gesproken over het feit dat er in Sicilia de meeste privé ziekenhuizen zijn van heel het land, waarvan de bazen vaak onbekend zijn. Regelmatig kan onder die ‘onbekende’ eigenaren de maffia verstaan worden. Die is zeer geïnteresseerd is in deze privé ziekenhuizen, ten eerste omdat er veel geld van het volk te incasseren valt, daarnaast omdat ze op deze manier controle krijgen over een primaire behoefte van elke burger; de gezondheid. Oftewel, de maffia heeft op deze wijze (in)direct controle op elke burger. Voor de sicilianen is dit een slechte ontwikkeling. In een filmpje over dit onderwerp, dat ook op de site staat, is een man aan het woord die zegt dat Alitalia de ‘main hospital’ van Sicilië is, zolang er maar vluchten gaan die je naar de ziekenhuizen in Noord-Italia brengen. Ook al is de situatie in het Noorden gelukkig niet zo extreem als in Sicilië, ook hier gebeuren dingen die naar mijn mening in een sector als gezondheidszorg, niet mogen gebeuren.

Na de verhalen van Raffaele, die net zo goed betrekking hebben op fysiotherapeuten en tandartsen, zei ik al tegen hem dat het me bijna niet zou verbazen als een tandarts een willekeurig iemand op straat z'n tanden uit z'n mond slaat, en diegene vervolgens het kaartje van zijn eigen praktijk in de hand drukt.
Italië staat bekend om het onderduiken van belastingen. Dat is niets nieuws. Het geld dat Maradona in de afgelopen 40 jaar zou hebben moeten betalen aan dit land, is dusdanig veel dat hij naar mijn mening terechtgesteld zou moeten worden voor diefstal. In een artikel las ik dat de Argentijnse voetballer nog zo’n 30 miljoen euro belastinggeld verschuldigd is voor de periode dat hij voor Napoli speelde (1985-1991).
Ook Berlusconi hebben Raffa en ik uiteraard besproken, tenslotte heeft hij ooit eens in het openbaar verklaard dat je belasting gewoon moet ontduiken. Deze man blijft een fenomeen. Hij is drie keer terechtgesteld omdat hij beschuldigt werd van connecties met de maffia. Voor ieder nadenkend persoon is dat meer een feit dan een speculatie. Maar de bewijzen waren niet goed genoeg dus is hij nooit veroordeeld. Ondertussen is hij vrolijk eigenaar van Milan, van allerlei televisiezenders, bezit hij al 60% van Endemol en wil hij de overige 40% ook opkopen. Daarnaast blijft het mij fascineren dat de eerste dag dat hij niet meer aan de macht was, de eerste dag dat Prodi regeerde, ze na jaren opeens wél een grote maffiabaas uit Sicilia konden vinden en die vervolgens hebben opgepakt. Het is geen zekerheid dat het één wat met het ander te maken heeft, maar dergelijke opvallende gebeurtenissen zijn er wel meer.

Het geld is in dit land niet eerlijk verdeeld. Tegenover de rijkste man van Italië genaamd Silvio Berlusconi, staan veel gezinnen waarin de armoede is gestegen, het onderhouden van een gezin een moeilijke opgave is geworden, veel dingen een stuk duurder zijn geworden sinds de euro en de kinderopvanghuizen heel duur zijn geworden. En dan woon ik nog in het noorden. Over ongelijk verdeeld gesproken, als je het hebt over het zuiden is het weer een ander verhaal. Dat is nog altijd flink achtergesteld qua geld, ontwikkelingen en leefomstandigheden dat het soms doet denken aan een derde wereldland. Het is opvallend als je kijkt naar de snelwegenkaart van Italië, in het noorden zie je allemaal lijntjes door elkaar lopen en vervolgens zijn er twee of drie grote snelwegen die verticaal naar het zuiden lopen. En in het zuiden zijn goede verbindingen nauwelijks aanwezig. Helaas zijn noordelingen soms wat negatief over het zuiden en geven ze het liefst zo min mogelijk geld eraan uit. Volgens enkelen doet het zuiden er toch niets nuttigs mee en kunnen ze het dan net zo goed weggooien. Bovendien beklagen sommigen zich nog steeds over jaren terug, waarin ooit veel geld in het zuiden is gestoken. Van dat geld is er veel verbouwd, wat vervolgens in het noorden werd doorverkocht. Dus eigenlijk kreeg het Noorden hun geld dubbel terug en heeft het zuiden er vrij weinig aan gehad. Tsja.. zo schiet het ook niet op. Bovendien speelt de maffia een veel prominentere rol in het zuiden. (Zoals bijvoorbeeld het medische systeem in Sicilië laat zien.) Het zuiden blijft een probleem voor Italië, maar een heel ingewikkeld probleem waar uiteraard meer achter zit dan wat ik zojuist beschreven heb.

Het blijft al met al een fascinerend land. Het heeft zoveel kanten en ook zoveel negatieve aspecten die de gemiddelde persoon niet kent van La Bella Italia. Soms ben ik heel blij dat ik in Nederland woon en besef ik sterk hoe goed we het in Nederland hebben. De landen verschillen behoorlijk van elkaar. Zo heb ik in Nederland soms het gevoel dat ouders pas aan kinderen denken als ze een pensioen hebben opgebouwd en zeker zijn van een goede en constante inkomst (bij voorkeur tegen de vermogensbelasting aan). Het kind moet alles krijgen wat het hartje begeert, playstations, telefoons, computers, enzovoort. In Italië daalt de kindergeboorte omdat sommige gezinnen moeite hebben om hun kinderen te voorzien van primaire levensbehoeften. Aardig wat gezinnen moeten allebei werken en dat houdt weer in dat er extra verdient moet worden om kinderopvang te kunnen betalen.
Het is misschien niet altijd zo extreem als ik het nu opschrijf (zowel in Nederland niet als in Italië), maar ik krijg hier soms wel een heel ander perspectief op bepaalde zaken. Voor een Nederlander zal het naar mijn mening dan ook niet altijd even makkelijk zijn om echt te leven in een land als Italië. In ieder geval zal het in veel opzichten een behoorlijke omschakeling zijn en zou je misschien vaak genoegen moeten nemen met minder en zowieso zal je moeten accepteren dat een hoop dingen hier heel anders gaan dan bij ons.