La Dolce (e Gabbana) Vita

De vrijdag voor Pasen heb ik weer het echte Italië mogen proeven, zoals ik haar gewend ben. Ik had afgesproken met Manuel, een vriend uit Comacchio. Dat is een klein dorp enigzins in de buurt van het stadje Ferrara. Met de trein vanaf Bologna is dat maar een half uurtje en hij kwam me bij het station met zijn auto oppikken. Bij het station staat het vol met fietsen. Niet vergelijkbaar met Utrecht of de Amsterdamse fietsenflat, maar voor Italiaanse begrippen zijn het er veel. De provincie Emilia-Romagna is dan ook vrijwel helemaal vlak, dus in die zin is het wat begrijpelijker. Maar normaal gesproken verkiezen Italianen toch echt een scooter of een auto.
We zouden gaan aperitieven bij de bar van een vriend van hem. Ik had deze zomer een weekje op de camping gestaan waar Manuel werkt. Ik herkende dus alle wegen, de mooie haventjes, de McDonalds en het dorp waar hij woont. We zijn eerst met vrienden van hem Lido degli Estensi ingegaan, zo’n echt toeristendorpje waar ook die camping zit. Manuel had geen leuke kleren voor die avond en wilde dus even shoppen. Toen hij alweer naar huis wilde omdat hij nog moest douchen enzo, ging zijn vriend Enzo nog even snel een belachelijk dure winkel in. Manuel en ik stonden buiten voor het raam te overwegen of ik in plaats van een maand huur betalen, niet die trui uit de etalage zou kopen. Ondertussen stond Enzo binnen even 200 nog wat euro uit te geven aan een polo en een trui. Hij is een typisch voorbeeld van het andere, veel voorkomende slag Italiaan. De jongens die allemaal nog bij mamma e papa wonen en aan huur en levensonderhoud niets uitgeven. Het overgrote deel studeert niet (of niet meer) en heeft één of ander baantje. Het enige waar zij hun geld aan uitgeven, en aan willen geven, zijn mooie, dure merkkleren, uitgaan en een mooie auto. Ze leven in een klein dorp, kennen er alles en iedereen en zijn gelukkig. Manuel onderscheidt zich hier wel van. Hij heeft wel wat van de wereld gezien, studeert, heeft hersens en moet er niet aan denken om net zo te eindigen als zijn vrienden. Maar toch is ook hij wel een échte Italiaan.

Na de shopping tour moest Manuel zich omkleden en douchen. Dus heb ik in de woonkamer gezellig met zijn fredje gespeeld en il papà ontmoet. Daarna zijn we gaan aperitieven bij de bar, ik kreeg gelijk een Heineken in mijn handen gestopt en viel daardoor gelijk op als Nederlandse. Zowieso waren er daar alleen maar Italianen te bekennen. Ik werd gepresenteerd als de Olandesina die funghi (paddestoelen) vanuit Nederland in haar tas verstopt had. Dat leidde gelijk tot veel gespreksstof. Zo was er een jongen die elke keer als hij bij mij in de buurt kwam, een gesprek poogde aan te knopen over de keren dat hij in Amsterdam was geweest. Hij was er 3 keer geweest en had verder niets van Nederland gezien en volgens mij in Amsterdam ook alleen maar de coffeeshops. Ik probeerde hem duidelijk te maken dat we wel wat meer te bieden hebben dan genotsmiddelen, en dat Utrecht bijvoorbeeld een geweldige stad is. Echter pas toen ik daaraan toevoegde dat bij mij in de buurt ook gewoon coffeeshops zijn, had ik hem overtuigd om de volgende keer naar Utrecht te gaan. Waarop vervolgens elk gesprek dat hij aanknoopte begon met; de volgende keer kom ik naar Utrecht! Help.. Aiuto! Ik ook met m’n grote mond..

Na de aperitivo zijn we met vijf man sterk ergens gaan eten. We stapten in de associaal mooie BMW van Enzo en begaven ons richting één of ander restaurant in Lido delle Nazioni. Binnen 10 minuten hadden ze besloten wat we gingen eten. Twee verschillende pasta’s die we met z’n vijven zouden delen als primo. En als secondo vervolgens twee maal de grigliata di carne (mixed grill) met daarbij vijf porties gebakken aardappels. Vervolgens nog het onmisbare water en een fles rode wijn (wat er niet bij één gebleven is uiteraard). Ik was erg blij met deze keus, dan hoefde ik namelijk niet meer te kiezen. Plus dat we voor 20 euro twee heerlijk pasta’s en een hoofdgerecht hebben gegeten, met daarnaast als brood de heerlijke streekspecialiteit; la piadina! Na het eten riep mijn paddestoelenvriend nog heel enthiousiast dat het tijd was voor Panna Cotta. Toen ik dat op het menu had zien staan, had ik gelijk al geroepen dat ik met het dessert zou beginnen. Ik riep dus heel enthiousiast ‘si!!’, echter met de toegevoegde vraag of we dan mijn laatste trein nog wel zouden halen. Manuel zou me weer terugbrengen naar het station in Ferrara. Toen ik nogmaals vertelde hoe laat die vertrok, zeiden ze dat zelfs als we op dat moment zouden vertrekken, het alsnog héél erg lastig zou worden om die trein te halen. Dus we renden naar de kassa en vervolgens de auto in, terug naar het plein in Comacchio waar Manuels auto stond en hij nog even snel naar de wc moest. Toen de mensen in de bar van ons plan hoorde, wensten ze me veel succes en daarna zijn we met vier man in de auto gesprongen. Aangekomen bij het station na een high speed ritje, bleek de trein al vertrokken te zijn. Wat de jongens in de auto overigens allang voorspeld hadden omdat we op de vertrektijd net Ferrara inreden. Lief, zorgzaam en galant als Italianen zijn ben ik keurig met de auto thuisgebracht. Aangekomen in Bologna hebben ze me naar huis gelopen, heb ik nog even lekkere, verse caffè voor ze gemaakt en mijn huisje laten zien.

Het was weer even een dagje Italië als vanouds. Een mooie, rustige omgeving met natuur en water. Allemaal Italianen met een auto, Dolce e Gabbana, Baci e Abbracci en Polo kleren, afgemaakt met de onmisbare Ray Ban zonnebril. Het is een groot contrast met het stedelijke, enigzins vervuilde en ietwat gevaarlijkere Bologna. Met alle skaterkleding, en onverzorgde, onaantrekkelijke jongeren. Ergens merkte ik dat ik wel even heimwee had naar dit Italië, dat ik zo goed ken en waar ik onder andere lang geleden zo verliefd op ben geworden. Maar aan de andere kant zou ik het in zo’n dorp nog geen maand overleven. Dus uiteindelijk is het prima om dan thuisgebracht te worden in mijn grote straten, te lopen door de uitlaatgassen en mijn eigen mooie kamertje te hebben in plaats van een Armani trui.