Een zwaar leven..

Inmiddels zit ik hier (alweer) bijna een maand en zie ik nu alweer op tegen het moment dat ik afscheid zal moeten nemen van mijn landje. Gelukkig heb ik niet veel tijd om daarover na te denken omdat ik nu alweer een met Utrecht vergelijkbaar hectisch leventje heb. De afgelopen weken schijnt de zon heerlijk consequent, waardoor de stad opleeft, de straten drukker zijn, er ’s avonds steeds meer gebeurt en de parken overvol raken.

In de afgelopen weken ben ik flink bezig geweest. Ik heb hier en daar een college gevolgd, waarbij ik mijn ogen nog redelijk open kon houden. Vergeleken met enkele voorgaande colleges vielen ze me zelfs mee. Vooral ook de collegebankjes zijn met grote stappen vooruitgegaan. Ik ben naar de grote markt geweest en werd daar letterlijk en figuurlijk achtervolgd door één of andere Pakistaan. Wanhopig belde ik mijn Canadese vriendje en ben daar weggevlucht en heerlijk gaan lunchen in zijn stambarretje met hem en een Amerikaan. Mijn cappuccino was een kunstwerk (zie foto) en we hebben heel enthousiast liedjes van Disney, musicals en Frank Sinatra gezongen. Met iemand die ik uit Milaan ken ben ik gaan aperitieven in een links bolwerk achter het station. Lekkere flessen wijn, kaas en pizza verorberen temidden van de honden en de alternatieve Italiaan. Vervolgens hebben we bij hem thuis pasta gemaakt en met zijn huisgenoot uren gediscussieërd over het wel en vooral het wee van Italië. Hij vroeg zich oprecht af wat ik als Nederlandse toch in dit land te zoeken heb. Tsja, qua een hoop aspecten heeft hij daar groot gelijk in. Maar motieven om hier te komen zijn er ruimschoots. Het blijven vaak de kleine dingetjes.

Zo blijft het eten hier heerlijk en veel te verleidelijk. Tot overmaat van genot, heb ik ontdekt dat sommige barretjes hier wel 32 verschillende soorten chocolademelk hebben! Witte chocola met pistache, chocola met noten, chocola met fruit, chocola met noem maar op.. Die chocolademelk ligt soms zo dicht bij de oorspronkelijke substantie, dat ze het bij voorkeur met een lepeltje ‘eten’. Thuis heb ik van Raffaele een cursus gekregen over hoe je de chocolademelk zo dik en eetbaar mogelijk maakt. Italianen hebben toch echt meer geduld op dat gebied maar goed, voor chocola heb ik veel over!
Mijn huisgenoten zijn allemaal liefjes. Ik vind ze helemaal leuk. Raffaele helpt me met alles en verbetert me bijna constant. Overigens brengt hij daar tegenwoordig wel 50 euro voor in rekening.. Hoezo sociaal die Italianen? Regelmatig praten we elkaar bij aan de keukentafel over van alles en nog wat en op alle mogelijke tijdstippen. Als ik verantwoord thuis kook, staat mijn eten om precies 20.10 klaar en volgen we samen alle perikelen van The OC. Inmiddels ben ik eraan gewend dat de lippen en teksten van Ryan-ne en Sette niet gelijk lopen en dat ze verdacht andere stemmen hebben, en ben ik verslaafd. Als ik dan niet thuis heb gegeten, kan ik er altijd op vertrouwen dat Raffa me keurig bijpraat. Gister hebben we met z’n vieren (Tess is op vakantie) het hele huis schoongemaakt. Radio aan, stofzuiger, bezem en poetsdoeken in de aanslag en inmiddels is ons huis weer een paleisje. En heb ik bovendien nog nooit zoveel plezier gehad in interieurverzorgen. Het was uitermate gezellig, we hebben gehonkbald met allerlei attributen, liepen elkaar constant in de weg, sloopte ik in mijn schoonmaakenthousiasme het halve huis en moesten we de gangen tien keer op nieuw dweilen omdat iedereen hun sigaretten in hun kamer had laten liggen terwijl we pauze wilden houden. Na afloop heeft Tommy een heerlijke pasta voor ons gemaakt en hebben we lekker zitten pranzare (lunchen).

Naast mijn leuke huisgenoten breng ik veel tijd door met de ‘Erasmusgang’. Overdag zorgt de zon ervoor dat bijna dagelijks iedereen zich verzamelt in de Giardini Margherita. Met een handdoek, boek en eventueel een bal zitten we daar onze o-zo zware studentenleven te praktiseren. Het is me overigens duidelijk geworden dat de gemiddelde Erasmus student absoluut niet komt om te studeren. Vakken halen lijkt niet echt een primair doel te zijn, ook niet secundair, maar meer een eventuele positieve bijkomstigheid. Gelukkig schijnen er genoeg professoren te zijn die daar rekening mee houden. Als je een leuk verhaaltje vertelt over je afkomst en aangeeft wat je van Italië vindt, krijg je al snel 27 punten (van de 30).
De erasmus groep is net één grote familie. Alles en iedereen gaat met elkaar om en neemt mensen mee die zonder problemen opgenomen worden. De nationaliteiten zijn nog altijd divers. Je ziet wel lichtelijke groepsvorming. Er is een leuke Lage Landen groep met een adoptie canadees die ook graag Nederlands wil zijn. Met Engelstaligen integreren gaat vaak sneller omdat wij die taal nou eenmaal goed beheersen. Er zijn nu ook een aantal vaste Italianen tot de erasmusfanclub gaan behoren. Zo is er een jongen die in Frankrijk erasmus heeft gedaan en blij is dat hij hier weer zijn Frans kan ophalen, wat hij vloeiend spreekt en daarnaast ook nog eens zeer goed engels. Hij heeft wel genoeg van al die Italianen en komt graag bij ons rondhangen. Nadeel voor hem is echter dat veel van ons natuurlijk weer Italiaans willen praten.. Dan is er Claudio, hij heeft in Duitsland gestudeerd en gewerkt en spreekt dit werkelijk vloeiend en accentlozer dan ik. Daarnaast spreekt hij heel goed engels, frans en tegenwoordig belt hij me ook in het Nederlands. Afgelopen weekend hebben we in de Giardini rondgehangen met een hele grote groep erasmusstudenten en Italianen. Ik was Saskia (een Nederlands meisje) aan het overhoren uit de thematische woordenschat en vervolgens wilde iedereen Nederlands leren. Ik heb daar als ware professoressa Claudio, een Amerikaan, Canadees, etcetera geholpen met hun eerste woordjes Nederlands, tot tien tellen en de vervoeging van de tegenwoordige tijd. Ik geloofde al niet dat Claudio een Italiaan is qua taalbegaafdheid, maar ik was echt verbaasd toen hij bijna foutloos de Nederlandse zinnen oplas en binnen no-time zichzelf kon voorstellen en tot tien kon tellen in ons onmogelijke taaltje (wat hij een dialect van Duits noemt). Het overgrote deel van de Italianen die ik hier ken is intelligent en spreekt minstens twee talen. Het niveau variërend van redelijk tot heel erg goed. Ze zijn er dus toch! Ik kan mijn geluk niet op!

Datzelfde weekend was ik met een groepje Italianen (van Pasen) overgebleven in de Giardini en nodigde Stefano ons uit voor een etentje bij hem thuis. In dat opzicht is Italië toch ook weer geweldig, het cena-concept! In plaats van allemaal af te spreken om te gaan zuipen, een filmpje te kijken of weet ik wat, is hier een etentje organiseren de normaalste bezigheid om ’s avonds met vrienden te doen. We hadden afgesproken om 22.00, iedereen kwam uiteraard later. De anitpasti stonden al klaar, allerlei lekker bruschette, parmigiano.. Prosecco erbij en dit intieme feestje kon beginnen. We waren met vijf italianen, een frans meisje en ik. Tot één uur ’s nachts hebben we heerlijk en heel veel gegeten. Tegen de tijd van het dessert dacht ik echt niets meer weg te krijgen, maar als er dan een marmercake met Vienneta voor je neus gezet wordt, dan eet je dat op. Graag zelfs. Sterker nog; met liefde. Ook de Nederlandse basis in Bologna heeft dit concept enthiousiast overgenomen. Zo vroeg Marlon mij maandag tijdens college ineens of ik zin had om die avond pannekoeken te gaan bakken. We spraken af in de supermarkt om een half uur naar stroop te zoeken. Samen met Saskia en Jacqueline hebben we er die avond een echt etentje van gemaakt. Nadat we twee uur hadden staan koken en ons behoorlijk schaamden dat wij als échte Nederlanders bizar veel moeite hadden met fatsoenlijke pannekoeken bakken (vooral ik eigenlijk..), zaten we om half 10 pas aan tafel. Vervolgens zaten we allemaal na een paar pannekoeken al helemaal vol. Gelukkig heeft Marlon genoeg huisgenoten en hebben we onze ongekende specialiteit ook in Frankrijk, Chili en Italië geïntroduceerd!

Na dergelijke etentjes, eten tijdens The OC, de Mac of een willekeurige pizzeria (waar ik ontdekt heb dat een pizza met mascarpone en prosciutto tongstrelend lekker is), is het tijd om bij te komen. Vanaf een uur of 22.00 / 23.00 mobiliseert de boel zich weer een beetje, wordt er een beetje rondgebeld en begeeft iedereen zich naar het meeting point Piazza Verdi (wat bij mij om de hoek is!) Vervolgens maken we dan een giro (‘rondje’) door de stad, drinken een biertje of shotje in een café en hangen we zingend rond op Piazza Santo Stefano. Verder is er nog sporadisch één of ander verjaardagsfeestje in een willekeurig Erasmushuis waar je opeens weer iedereen tegenkomt.

Kortom; ik heb dus een zwaar leven hier. Het enige probleem dat ik hier heb is datt ik regelmatig ernstig in dubbio zit: Moet ik nou verantwoordelijk bij college in slaap vallen, of ga ik dat gewoon lekker in het zonnetje in het park doen? Hmm...