Un giro a Bologna

Soms zijn er van die dagen waarin ik weer besef waarom ik zo van Italië hou. Het zijn de kleine dingetjes.

Vanmiddag liep ik om half drie mijn huis uit, liep drie huizen verderop weer een gebouw in en kwam aan bij het erasmusbureau dat net twee seconden geleden geopend was, maar waar nu al een grote groep druk communicerende Italianen voorstond. Gelukkig stond ik er gister al voor gesloten deuren, en had ik gezien dat studenti stranieri niet hoeven deelnemen aan de nummertjes-trek-feestvreugde. Me enigzins schuldig en overduidelijk buitenlandse voelend, liep ik de menigte voorbij en liep in de hal tegen een vrouw op die poogde de mensenmassa te coördineren. “Tu che cosa sei?” vroeg ze me, “sono uno studente d’erasmus”, dat keyword zorgde ervoor dat ze me enthiousiast maar gehaast naar een ander kantoortje bracht. Daar werd ik gelijk geholpen door een lieve, oude vrouw. Toen het haar duidelijk was dat ik Italiaans sprak (al vraag ik me af of dat überhaupt ooit uitmaakt) begon ze in een noodtempo te ratelen en allerlei papieren erbij te halen. Ervan uitgaande dat ik volledig op de hoogte was vroeg ze me om mijn paspoort en twee pasfoto’s. Dat paspoort had ik zelf nog net bedacht, maar pasfoto’s..?! Gelukkig is Nederland soms net zo'n vervelend bureaucratisch land, waardoor ik wegens het herhaaldelijk aanvragen van een paspoort nog precies 2 afgekeurde foto’s in mijn portomonnee had. Vervolgens kwam er een grote stempelmachine tevoorschijn, een vragende ‘ne abbiamo 27’ en met een verbazingwekkende agressie voor zo’n klein, lief, oud vrouwtje kwam er op alle (voor mij volledig onduidelijk waartoe dienende) formulieren een stempel met de datum. Vervolgens kreeg ik een pas die allerlei functies schijnt te hebben, waaronder de toegang tot “il bagno” (de wc) wat mij fluisterend werd meegedeeld.

Na een gezellige tijd hier doorgebracht te hebben was ik over studeren nog niets wijzer. Voor de zoveelste keer poogde ik uit te zoeken waar roosters te vinden zijn en wanneer de inschrijvingen voor tentamens zijn enzovoort. La nonna toonde me een formulier vol met adressen en namen van mensen die me allemaal weer met iets anders zouden kunnen helpen. Duidelijk was dat zij zich bemoeide met gli affari suoi (haar eigen zaken) en dat ik voor verdere informatie toch echt naar al de daarvoor geschikte afdelingen zou moeten gaan.
Ik ben gelijk op zoek gegaan naar via Zamboni 34 waar ik volgens de signora meer zou kunnen uitzoeken over vakken die gegeven worden. De logica in straatnummering ontging mij echter volledig en na een paar keer op en neer gelopen te hebben was ik het zat om dat gebouw te zoeken. Aan die andere adressen heb ik me niet eens meer gewaagd. Ik zag me al in mijn eentje de Asterix en Obelix aflevering nabootsen van Het Huis Dat Gek Maakt. Hun zoektocht naar het formulier A 38, waarbij ze van loket naar loket worden gestuurd maar het formulier nergens bekend is en niemand hen kan helpen, boezemt mij enige angst in. Daar ik mij in het land bevind dat flinke connecties heeft met de Romeinen, en Bologna de oudste universiteit is van Europa, besloot ik het risico niet te nemen om hetzelfde mee te maken als deze striphelden en ben ik op een nieuwe ontdekkingsreis gegaan, beginnend in een willekeurige straatje. (Overigens, aan het eind van de dag liep ik toevallig tegen nummer 34 op, kwam in een verstopt kantoor terecht en stond ook binnen 5 minuten weer buiten omdat ik doorverwezen werd naar het internet. Tja, en die sites... daar snap ik al maanden niets van!)

Goed, met dat willekeurige straatje kwam ik uit op de via dell’indipendenza. Eén van de gevaarlijkste straten in Bologna. Er zijn maar liefst twee grote, prachtige Zara’s, een mooie Sisley, allerlei andere prachtige (en dure) winkels en tot overmaat van gevaar, de Nutelleria! Om niet al te veel verleidingen te hoeven weerstaan ben ik snel een ander klein straatje ingelopen. Tot ik hier weer allemaal specialiteitenzaakjes zag met prachtige groenten, fruit, vis, gebakjes, taarten, noem maar op. Allemaal even prachtig en reden genoeg om flink watertandend en met grote ogen er snel voorbij te rennen.
Toen moest ik enveloppen halen, maar ik kon me dat woord niet meer herrinneren. Mijn wat & hoe was ik vergeten en dus probeerde ik in mijn beste italiaans te omschrijven wat ik nodig had: “Qualcosa in cui si mette una lettera” (iets waarin je een brief stopt) “Ahh.. La busta!” riep de vrouw uit, vol enthiousiasme en gecharmeerd van mijn poging om in haar taal te communiceren. Voor compenserende strategieën zou ze me een 10+ hebben gegeven. Toen ik haar vervolgens gepast 2,50 gaf bij het afrekenen, keek ze met een dusdanig verraste en dankbare blik aan, dat ik het gevoeld kreeg dat ik zojuist de hongersnoodkwestie had opgelost. In ieder geval heb ik een intensieve band met haar geschapen door al dat lief en leed dat we samen hebben gedeeld. Daar kom ik vaker terug!

Toen mijn laatste voornemen van de dag; ergens een piadina zien te vinden. Piadina is een soort wrap-achtig brood (wel heel anders qua smaak en vulling). Het is een specialiteit van de streek Emilia-Romagna, waar Bologna in ligt. Ik liep weer een nieuw zijstraatje in, hopend dat ik snel wat zou vinden (want na alle afgelegde kilometers verlangde ik wel weer even naar mijn warme gemoedelijke huisje) en gelijk rechts vlak voor mijn neus zag ik een piadineria! Ook hier heb ik een mooie vriendschap gesloten met de verkoopster die me uitgebreid advies gaf over de vulling van mijn piadina. Na goed overleg hebben we besloten tot pecorino, speck cotto en rucola. Ik heb gelijk een menu meegevraagd en weet zeker dat ik hier vaker kom omdat het om de hoek zit, ze heel veel piadine hebben, goedkope pizza stukjes en... piadina met nutella! Er stond al een pot nutella pontificaal op de toonbank van haar status te genieten. Dit vereringsritueel is overigens vrij normaal, de nutella staat bij oneindig veel barretjes op de toonbank als lokkertje.

Intens gelukkig met mijn piadina, ben ik naar huis teruggelopen en toen ik de deur naar mijn trappenhuis opende kwamen er prachtige pianoklanken vanachter mijn voordeur vandaan. Enrico speelde een mooie melodie en ik kreeg gelijk een geïnspireerde neiging om mijn belevenissen van vandaag te delen. Vanuit de keuken verspreidde zich een heerlijke geur van een peer-chocoladetaart die dezelfde langharig, gekrulde huisgenoot zojuist gebakken had. Ik installeerde me in de keuken om de geur wat meer te laten binnendringen en kreeg van Raffaele een lekkere verse espresso voor mijn neus en heb nog heerlijk mijn belevenissen met deze overduidelijke, maar erg leuke italianen gedeeld. Nu zit ik inmiddels weer op mijn kamertje, al deze informatie die voor jullie misschien heel zinloos lijkt, neer te krabbelen.
Tijd om daar weer eens mee op te houden en me te verdiepen in het menu van de piadineria.. Hmm.. Wat zal ik eten vanavond?!