Sleepless in Siena

Soms zijn er van die dagen waarin ik weer besef dat Italië ook behoorlijk wat minpunten heeft. Het zijn de kleine dingetjes.

Het begon allemaal toen mijn huisgenoot Tess vroeg of ik meewilde op een weekendtrip Toscane. Toscane roept bij mij automatisch het woord ‘JA!’ op. Als dan ook nog de stad Siena genoemd wordt dan is er geen twijfel meer. Dus zo kwam het dat Tess zaterdagochtend aan mijn deur ‘Annalisa’ stond te roepen, waarop ik automatisch “Si! Sono sveglia!” riep (Ik ben wakker). Terwijl ik eigenlijk al een half uur slapend bezig was de zoemer van mijn wekker uit te drukken, per keer met meer geweld. Binnen een half uur stonden we op het station met nog twee andere Franse meisjes, twee Spaanse meisjes en één Russisch meisje.
We zouden die avond met 5 leden van deze ‘melting pot’ in een hostel slapen. Daarvoor moesten we ons vóór 16.00 inchecken. We vroegen een willekeurige ‘vecchietto’ (oudere man) de weg. We kregen een enigzins gedetailleerde routebeschrijving van een half uur, naar één of andere piazza waar onze bus zou vertrekken. Te voet was het in ieder geval onmogelijk ver. Dit werd ons dusdanig vaak meegedeeld dat we dachten dat het of 40 kilometer verderop zou zijn, of dat hij lichtelijk aan het dementeren was. Hoe dan ook, het was ver. En we waren elk detail van zijn routebeschrijving alweer vergeten. Dus hebben we het hostel gebeld en gevraagd of later konden inchecken. Dat kon. Met wat meer rust in ons lijf begonnen we onze klimtocht naar het centrum, om zo snel mogelijk bij het hoogtepunt Piazza del Campo uit te komen. Dit plein en ik, dat is pure liefde op het eerste gezicht. Hier heb ik mijn eerste woordjes Italiaans gesproken. Ik was met school op excursie in Siena en een Italiaan met redelijk groot formaat neus wilde dat ik een foto van hem maakte. Zodat ik die boven mijn bed kon hangen ofzo.
We hebben ons op het plein geïnstalleerd met een zonnestraal en een stuk pizza. Daarna wilde de Franse delegatie een museum in. Cultuurbarbaren als ik en de anderen waren, hadden wij gewoon un caffè nodig. Om ons cultuurgemis in te halen hebben we na een reunie gezamenlijk de Duomo bezocht. De Toscaanse kerken lijken van buiten allemaal op elkaar. Maar van binnen is deze kerk echt een juweeltje! Jammer alleen dat een vrouw met een duidelijke melkertbaan, constant als ik net een foto maakte achter me opdook en ‘no flash’ begon te roepen. Na nog wat dezelfde rondjes lopen in de stad en ijs eten, namen we afscheid van twee Franse meisjes en zijn we richting het hostel gegaan.

We namen de bus en begonnen onze zoektocht. In een spookachtig paadje vroegen we een oude vrouw waar het hostel was. Wederom een uitleg tot op de voetstap nauwkeurig, wat op twee dingen neerkwam. We moesten de ‘strada principale’ (hoofdweg) vinden, makkelijk want we komen elke dag in de buitenwijken van Siena. En het was het gebouw dat recht voor ons neus stond. We kozen voor de tweede beschrijving en kwamen in het hostel aan. Bij het inchecken moesten we een document geven en nu begint de ellende. Het Russische meisje had alleen haar rijbewijs mee en dat werd niet geaccepteerd omdat het geen Europees document was. Na een half uur discussiëren met deze geenszins bereidwillige man, mocht het alsnog niet. Als we wilden konden we het met de directeur overleggen, maar die was bij een familiediner en zou wist hij veel wanneer terugkomen. Kennelijk was dat familie Corleone, want hij durfde de directeur absoluut niet te bellen. Duidelijk was, bij hem zou het niet lukken en bij baas Michael waarschijnlijk ook niet.
We besloten er een dagtrip van te maken en naar Bologna terug te gaan. Massaal werd ons Italiaanse netwerk ingeschakeld om treintijden op te zoeken. We kregen te horen dat de laatste trein van Siena naar Florence om 21.20 vertrok. We zouden dan ergens na tweeën in Bologna aankomen. Het nog betere nieuws was dat we in een buitenwijk zaten, 7 kilometer van het centrum af en de eerstvolgende bus zou om 21.18 zou vertrekken. We schatten onze kansen klein in en dus werd het netwerk gereactiveerd om hotels te zoeken. We vroegen een meisje bij de bushalte om hulp. Zij had toevallig een broer met een hotel, maar dat was helaas volgeboekt. We besloten de bus te pakken en in het centrum verder te zoeken. Tot het behulpzame meisje twee haltes later zei dat we moesten uitstappen, omdat we wel bij de ‘suore’ konden slapen. Ik had wegens druk smsen het gesprek gemist en stond opeens verdwaasd buiten me af te vragen waar we heengingen. ‘La casa delle suore.’ Hmm. Ik ken dat woord. Schoonouders ofzo? Toen we aankwamen bij het Monastero Benedettine gingen er opeens lampjes branden en belletjes rinkelen. ‘Suore.. Dat betekent nonnen!’ We stonden bij een klooster aan te bellen met kennelijk enige intentie om daar te gaan overnachten. Geen reactie.. Langzamerhand drong het tot ons door dat dit toch een vrij belachelijk idee was en dat we niet om 6.00 ’s ochtends voor gebed uit bed geschopt wilden worden. Dus dubbelliggend om deze vlaag van verstandsverbijstering liepen we terug naar de bushalte. Daar aangekomen ontdekten we echter dat we net uit de laatste bus naar het centrum waren gesprongen. Lopen was ook geen optie en bovendien waren onze magen inmiddels overuren aan het knorren. Vlakbij zagen we een antwoord op onze honger; McDonalds, 400 meter. We hadden weinig vertrouwen in de afstandsgevoeligheid van de Italiaan, maar de honger was zo ernstig dat we ons meer concentreerden op de weg daarnaartoe, dan op het vinden van een slaapplaats. We zagen een vrouw uit een auto stappen. Als vijf wanhopige meisjes vroegen we haar of ze misschien een nummer van een taxi had, een hotel in de buurt wist en tot slot; waar de McDonalds was. Op alles kregen we een antwoord in lastig verstaanbaar Toscaans en we zijn weer gaan lopen, op zoek naar een vermoedelijke bed & breakfast verderop.

Inmiddels was het half 11 en waren we al zo’n tweeëneenhalfuur buiten aan het rondwandelen in de Sianese periferie. De angst dat we op straat moesten slapen en één voor één de wacht zouden moeten houden over ons en onze spullen, leek steeds terechter. Vol goede hoop liepen we door, voorbij een bord waar Siena op stond. We waren officieël buiten Siena.
En toen opeens zagen we lichten en uithangboren met plaatjes van bedden. We renden Piccolo Hotel Chianti binnen en vroegen hoopvol of er plek was voor vijf en hoeveel dat zou kosten. Zonder enig probleem mochten we met z’n vijven op één kamer voor 20 euro per persoon, inclusief ontbijt! Toen het vervolgens ook geen probleem was dat Cristina een Russisch rijbewijs had, wist het hotelmeisje niet wat haar overkwam toen er vijf intens dankbare, opgeluchte en uitgelaten meisjes ultrasone geluiden begonnen te produceren. Als kleine kinderen besprongen we onze bedden, gooiden we onze spullen neer en zijn we de McDonalds gaan zoeken. Uiteindelijk werd het een restaurant waar we maar 5 minuten hoefden te wachten en dus na 25 minuten aan tafel zaten. Nadat we allemaal muisstil ons eten verwerkt hadden, was het bijna twaalf uur en was ik bijna jarig! Innig dankbaar dat ik de eerste uren van mijn 21e levensjaar niet op straat hoefde door te brengen, bestelden we allemaal chocoladetaart om het te vieren. Vervolgens werd ik in de hotelkamer nog vrolijk toegezongen en hebben we met een volle maag, heerlijk geslapen in een heel erg lief, schattig hotelletje.

De volgende ochtend gingen we naar onze tweede bestemming; Pisa. Na onze ‘giornata sfortunata’ (dag van ongeluk), hoopten we deze dag wat meer geluk te hebben. Maar aan het eind van de dag kwamen we tot de conclusie dat, vooral mbt het Italiaanse OV, het geen kwestie is van ‘sfortuna’ dat het af en toe fout gaat. Maar dat het een kwestie is van ‘fortuna’, soms heb je geluk en dan gaat het goed. Die dag hebben we doodsangsten uitgestaan wegens het verkeergedrag van een buschauffeur. Kwamen we er net op tijd achter dat de trein naar Pisa niet rechtstreeks was, en dat we over moesten stappen. Werd ons chararijnig meegedeeld door een buschauffeur dat 'the red line’ bij de toren van Pisa stopt. Hebben we meer dan 20 minuten op een bus gewacht en zijn we vervolgens gaan lopen. Moesten we via Firenze ipv via Lucca reizen. Maar we moesten we dan wel een station eerder dan Firenze uitstappen, wat natuurlijk niet op het treinkaartje stond. Daarna moesten we een uur wachten op de trein naar Bologna. Hoe een gemiddelde toerist die de taal niet spreekt, in dit land de gewenste bestemming kan bereiken, is mij een raadsel. We zijn die avond in Bologna vanaf het station naar huis gelopen, omdat we geen OV meer konden zien. Je moet wat over hebben voor Pisa. En zo interessant is dat eigenlijk niet. Het is meer dat je toch een keer moet controleren of dat ding nou echt scheef staat. Hij staat scheef. Verder leek het net een pretpark door de spontaan opgedoken mensenmassa en hoeveelheid kraampjes. Pisa tassen, schorten met Michelangelo’s edele delen erop, mini torentjes van pisa, et cetera. Qua cultuursnuiven hebben we het battistero, de cattedrale en het cimitero (begraafplaats) bezocht, wat nog wel wát moeite waard was. Maar zoveel.. Pisa mag blij zijn dat het hoofdzakelijk heel gezellig was en de zon scheen.

Het zijn dagen als dit, onmogelijke reizen, nooit kloppende tijden, eigenlijk een gebrek aan vertrouwen in vrijwel alles wat door Italianen geregeld wordt, die mij vroeger een blij gevoel gaven. Dan wist ik tenminste dat ik weer in Italië was! Inmiddels ben ik er te vaak geweest om het leuk te vinden. Dit is verder ook niet erg. Mijn relatie met Italië is soms toch het best te omschrijven als een ‘haat’-liefde verhouding. Soms kan Italië hele slechte invloed hebben op mijn zenuwenstelsel. Maar aan de andere kant zal ik er altijd verliefd op blijven. Zo vervelend als sommige dingen zijn, zo veel geweldige en prachtige dingen staan er weer tegenover. En bovendien heb ik ondanks alles, zonder enige twijfel een heel leuk en avontuurlijk weekend gehad!