Geen nieuws is goed nieuws

Het is alweer een tijdje geleden dat ik via deze site al mijn spannende belevenissen heb gedeeld. Niet omdat ik niets beleefd heb, maar juist omdat ik zoveel beleefd heb dat ik geen tijd had om het op internet te zetten. Bereid je dus voor; want ik heb flink wat te vertellen..

Zo’n twee weken geleden is Matthijs langsgekomen en heb ik geprobeerd reisleidster uit te hangen. We hebben de stad doorgewandeld, in de Giardini gehangen, lekker gegeten, aperitivo gedaan, ’s avonds op Piazza Santo Stefano rondgehangen met een gitaartje erbij en we hebben zelfs de ‘due torri’ beklommen. Dit zijn twee scheve torens aan het eind van de Via Zamboni waarvanaf je een prachtig uitzicht over de stad hebt. De klimtocht was vrij heftig en vol tantaluskwellingen. Elke keer na een hele hoop treden, was er een vloer boven ons, waardoor het leek alsof we er eindelijk waren. Dit was helaas pas na tien keer het geval. Maar het uitzicht was de spierpijn waard! Alleen zeggen ze in Italië dat als je deze torens beklimt voordat je afgestudeerd bent, je nooit meer zal afstuderen. Gelukkig ben ik niet van plan dit hier te doen en ben ik ook niet bijgelovig, dus ooit zal ik ze demonstratief mijn bachelorpapiertje laten zien! Matthijs is zelfs nog meegegaan naar college, wat gelukkig voor hem ineens een uur korter was. Wat kwam doordat daarna een film van Visconti vertoond werd die een krappe drie uur duurde. Een lange zit. Zoals een engelse student hier, Nick heel passend over dit vak zei; het is altijd zo dat je na een half uur opeens denkt; hé, ik heb het afgelopen half uur lang totaal niet geluisterd. Hij vergeleek het bijwonen van dit college met het “ja-ja-ja-nee..-moment” bij voetbal, dat je denkt dat er bijna gescoord wordt, maar uiteindelijk net niet. Zo gaat het volgens hem ook tijdens dit college, je denkt dat je bijna weet waar ze het over hebben, dat je het bijna begrijpt, maar op het eind heb je toch weer geen enkel idee. Ik vind het nog wel meevallen maar ik denk dat Matthijs zich bij hen aansluit, geïntegreerd als hij was zat hij net als de anderen keurig een krant te lezen en spelletjes te doen op z’n telefoon. Na een paar dagen heeft Matthijs me verlaten om naar zijn camping aan de kust te gaan. Toen had ik nog een paar dagen om bij te komen en me voor te bereiden op mijn reis naar... ROMA!

Zondag 29 april heb ik de trein naar Rome gepakt en werd het landschap mooier en mooier. Op het station belde ik Miriam die al in Rome was met Mara. Nadat een enthiousiast begroeting, kreeg ik een persoonlijke tour door deze stad. Ik kom al jaren in Italië, heb er al gewerkt en gewoond, maar tot voor deze reis was ik nog nooit in dé hoofdstad geweest was. Gelukkig; ik ben er nu geweest en weet er ook alles van! Mara heeft in Rome gewerkt voor een bedrijf dat reizen, dagtrips en dergelijke organiseert. Zij kent de stad dus op haar duimpje en ook de verhalen achter gebouwen, de geschiedenis van de stad, et cetera. Beter dan op deze manier had ik nooit kennis kunnen maken met de stad. We zijn begonnen bij Piazza del Popolo, door het park de Villa Borghese gewandeld, naar de Spaanse trappen, de Trevi fontein en geëindigd bij het Pantheon. Daar hebben we op een terrasje zitten praten over van alles en nog wat, half in het Italiaans en half in het Nederlands. Die avond zochten we een restaurant, maar de stad was così incassinata, zo ontzettend druk, dat alles stampvol was. Uiteindelijk zijn we in een restaurantje met hele lekker salades beland. Daarna hebben we Lynn opgepikt, de zus van Mara die net in Rome was aangekomen. Die avond ben ik voor het eerst in de Trinity geweest. Over deze bar had ik al ontelbaar veel verhalen gehoord, waaronder dat al de barmannen fascinerend mooi zijn. Het bleek een soort Irish pub waar heel veel Italianen komen, op zoek naar prooi. De gewoonte van de meiden was om te doen alsof je geen Italiaans spreekt als er een willekeurige casanova op je afstapt. Onderling wordt vervolgens de gegeven valse informatie aan elkaar doorgespeeld. Af en toe kan je willekeurig wat woorden of zinnen in het Italiaans erdoorheen gooien, en dan nog hebben ze soms niet door dat je het gewoon spreekt. Die avond hadden we het allemaal redelijk hangen en stapten we half gillend de nachtbus in en begonnen daar vervolgens met de inzittenden te praten, en óver ze te praten in het Nederlands. Midden in de nacht strompelde ik mijn kamer in het hostel in waar 9 mensen al uitgebreid in coma lagen.
De volgende dag zijn we op tijd opgestaan, hebben we lekker ontbeten en zijn we weer de stad ingegaan. Onder andere Piazza Navona en de Sint Pieter lagen op het schema. Deze tijd was zeker niet de beste om naar Rome te gaan, want over de halve buitencirkel van het plein stond er een gigantische rij voor de metaaldetectoren, en daarvoor stonden ook weer slalommende menigtes. We zijn er niet ingegaan, dus ik moet ‘helaas’ een keertje terug. We zijn naar de wijk van Fellini’s Dolce Vita gegaan, naar de bioscoop. Er is een nieuwe film van de prachtige acteur Riccardo Scamarcio, dus die moesten we uiteraard zien. Die avond zijn we gaan aperitieven met Lorenzo en Fabrizio, twee vrienden van hen. Hebben we een crêpes Nutella gevecht gehouden, waardoor we een half uur zoet waren met onzelf van de Nutella te ontdoen, en zijn we wederom naar de Trinity gegaan.

De volgende dag was het een feestdag in Italië; Primo Maggio (één mei), de dag van de arbeid. In Rome is er elk jaar een groot concert op Piazza San Giovanni. Het interessante onderdeel begon wat later op de dag, dus zijn we eerst naar het Foro Romano en het Colosseo gegaan. Dit is het echte oud Romeinse stadsdeel. Ik had de meiden van tevoren al gewaarschuwd dat ik als een echte tourist, met mijn camera in de aanslag, door de stad zou wandelen. Maar bij het Foro Romano heb ik waarschijnlijk zelfs de Japanners overtroffen en heb ik grotendeels alles via mijn camerascherm gezien. Het is heel indrukwekkend om te bedenken dat al die gebouwen en ruïnes, heel lang geleden hét handelscentrum vormde waar Julius Ceasar op zijn Jerusalem nikes heeft rondgewandeld. Ook hier wist Mara over elke steen wat te vertellen en heb ik ademloos geluisterd. Zo vertelde ze een leuk verhaal over een trap waar vroeger de Romeinen onder andere zaten te wachten op de uitspraak van de rechter. Hun bezigheidstherapie was dan spelletjes spelen, zoals boter, kaas en eieren. Je ziet nog steeds in traptreden dat ze daar gaten in hebben gekerfd om spelletjes te spelen. Ook het colosseum was erg mooi.
Nadat ik officieël verliefd was geworden op Rome en belachelijk veel kodak momenten had vastgelegd op mijn camera, begaven we ons naar het concert. Hier komen Italianen vanuit het hele land op af. Het is een linkse bedoeling en je ziet dan ook overal vlaggen van onder andere Che Guevara. In het begin waren de artiesten wat minder interessant en probeerden Miriam en ik onze zoom uit en begonnen een wedstrijd wie de meeste close-up foto’s had van mooie Italianen. Helaas waren mijn batterijen overspannen van al het harde werken die dagen, dus heb ik niet gewonnen. We hebben artiesten gezien als Le Vibrazioni, Irene Grandi, Carmen Consoli, Nomadi, Tiromancino, Apres la classe enzovoort. Voor jullie misschien wat meer (of als enige) bekend; ook Chuck Berry was van de partij! Het was een gezellig feestje en aan het eind hebben we nog flink staan dansen met onder andere wat aangeschoten Italianen. De volgende ochtend was het alweer tijd om naar huis te gaan. Het is heel leuk dat als je met ‘naar huis gaan’ naar Bologna gaan bedoelt. Helaas echter wilde heel Rome (of eigenlijk heel Italië), die dag naar huis en was een trein pakken onmogelijk. Het enige dat niet volgeboekt was, was de intercity van 11.00. Alleen vanaf het begin stond hier al de ‘effectieve aankomsttijd’ van 12.15 bij. Gelukkig kon ik samen met Bolognees Claudio wachten die ook in Rome was. Uiteindelijk zijn we om 13.20 vertrokken en kwamen we rond 17.00 pas aan in Bologna. Toen we het station uitliepen regende het en was ik heel blij toen ik thuiskwam en linea recta mijn heerlijke bedje in kon duiken. Mijn stem was op en ik was heel erg moe. Maar ik heb een geweldige paar dagen gehad! Grazie care per quei giorni! Mi sono divertita tantissimo!

Vervolgens twee dagen later ging ik vrijdag alweer naar het prachtige Firenze om Bonne op te pikken die mij een weekje kwam opzoeken! Nadat ik overdag zelf weer even mijn hart had opgehaald in dit prachtige openluchtmuseum van een stad, zijn we teruggegaan naar Bologna. Heerlijk op een laat tijdstip nog zonder problemen een pizza gegeten en toen begon de volgende ‘toeristische’ week. We zijn naar San Luca gegaan, een hoog gelegen klooster, net buiten Bologna. Dankzij deze bedevaartstocht heb ik inmiddels bodybuilder benen en en ik ongetwijfeld heel wat kilo’s kwijt. Met een schijnende zon en een uitkijk over deze grote stad zijn we boven even flink bijgekomen. Nadat we de eerste dagen ontspannen in Bologna hadden doorgebracht, was het tijd om ‘mijn Italië’ te laten zien. We hebben een auto gehuurd en zijn de snelweg opgegaan. Ik was wel blij dat Bonne goed kan rijden en van uitdagend verkeer houdt, want dat scheelde mij stressen in een huurauto als er weer een Italiaan midden op de weg stilstaat, een idioot opeens wegrijdt uit een parkeerplaats die je niet eens gezien hebt, de rijbanen op de weg volledig genegeerd worden, et cetera. Ik heb al eens in Bologna en Italië gereden, heel erg leuk, maar soms hartaanval veroorzakend. Onderweg besloten we naar San Gimignano gegaan. Na een ingewikkelde toeristische route door het prachtige Toscaanse landschap, kwamen we aan in dit stadje dat bekend staat om al haar hoge torens. Deze torens zijn vroeger door rijke families gebouwd die met elkaar een competitie aangingen; degene met de hoogste toren heeft het meeste aanzien. Er is ook een klein grindweggetje waar je een mooi uitzicht hebt over de omgeving. Hierna zijn we naar Siena gegaan en hebben we daar een heel leuk restaurantje gevonden. Vooraf hadden we prosciutto melone en een ‘tagliere’ besteld, een bord vol met verse soorten vlees en kaas. De producten waren heerlijk vers en zagen er prachtig uit. Daarna een grigliata di pesce, een mixed grill met zwaardvis, zalm, garnalen en nog iets anders dat ooit gezwommen heeft. Het was heerlijk! Viva l’Italia! Toen hebben we een hotelletje gezocht en de volgende dag heerlijk ontbeten en Siena uitgebreid bekeken. Ik ben er onlangs nog geweest, maar heb toen maar weinig gezien. Dit keer begonnen we boven bij de burcht met een parkje en een uitkijk over de stad. We hebben all-inclusive Duomo kaartje gekocht en dus heb ik voor het eerst ook de crypte, het battistero en de panorama view gezien. Vanaf de Campanile op het Piazza del Campo heb je ook een goed uitzicht, maar dan moet je 480 treden beklimmen. De Duomo ligt al dusdanig hoog, dat je met heel veel minder treden een vergelijkbaar uitzicht hebt. Die tip kregen we bij ons ontbijt van een trotse inwoner van Siena. Grazie signore!
Die avond hebben we op het Piazza Michelangelo in Firenze op een terras gezeten, hebben we in het centrum gegeten en zij we weer naar ‘huis’ gegaan. De auto parkeren is een ramp want deze stad stikt van de ‘zone limitate’ waar je van 08.00–20.00 niet mag staan en risico loopt op een flinke boete. We hadden weinig zin om zo vroeg op te staan, maar we vonden geen alternatief. Dan maar het risico lopen en de auto voor de deur parkeren. We hebben er niets meer van gehoord.. Vervolgens was er nog een feest in de Giardini en hebben we daar in een onbeweeglijke mensenmassa nog wat biertjes weggewerkt.
Vrijdag moest Bonnen vroeg vanaf Pisa terugvliegen en vanaf Bologna is dat een langdurige reis. Dus we zijn donderdag naar Lucca gegaan. In dit Toscaanse stadje was ik nog nooit geweest. Nadat we letterlijk een hotel‘kamer’ hadden gevonden in het absolute centrum hebben we een beetje rondgewandeld. Het centrum is omringd door een hoge stadsmuur wat helemaal rondom loopt en een half park is. Erg mooi! Toen we kwijlend voor een Pasticceria stonden, hebben we een heel lekker chocola-peer taartje en aardbeien-yoghurt cakeje gehaald en hebben we die op de stadsmuur intens genietend in het zonnetje verorberd. De volgende dag heb ik Bonne op de trein gezet en ben ik zelf nog even de stad ingegaan. Ik had op de kaart ‘anfiteatro’ zien staan, dus dacht ik, leuk een anfiteatro, dat wil ik zien! Na heel veel rondjes in de warmte, kwam ik uit bij een bordje ‘piazza anfiteatro’. Het bleek het gewoon een plein te zijn dat de vorm ervan heeft. Een echt anfiteatro was er niet eens.. Che delusione!

Toen ik thuiskwam moest ik gelijk weer door naar de Giardini waar Stefano zijn verjaardag vierde met jerrycans vol met rode wijn uit Lecce (Puglia, Zuid-Italië) en pasta, insalata di riso en dolci. Na heel goed geslapen te hebben door al die wijn en een flinke shot Tequila, ben ik nu flink aan het bijkomen thuis. Mijn huisgenoten beklaagden zich al dat ze me nooit meer zagen, dus dit weekend gaan we dat maar eens goed maken.
Mijn kamer hangt inmiddels vol met allemaal plattegronden van alle mooie steden die ik in de afgelopen tijd heb gezien. Voor mijn gevoel heb ik onlangs half Italië afgereisd. Ik zou mijn muur ook kunnen behangen met alle treinkaartjes die qua formaat bijdragen aan het uitsterven van de bomen. Mijn computer staat stampvol met foto’s van dit prachtige land en al mijn belevingen hier. Hieronder een hele kleine verzamelijk van al die kodak momenten. Enjoy! Excuses voor het lange verhaal en ci sentiamo!