La città dei pazzi

Na alle geweldige verhalen over bella Italia is het weer eens tijd voor wat kritiek. Het zit namelijk zo; ik woon in la città dei pazzi, de stad van de gekken. Af en toe lijkt het alsof de deuren van een gekkenhuis zijn opengezet en al haar inwoners naar het centrum van Bologna zijn gevlucht. Als je naar Piazza Verdi, via Zamboni of Piazza Santo Stefano gaat kom je altijd meerdere zwalkende, niet uitziende, in zichzelf of tegen jou brabbelende zwervers tegen. Het aanspreekmotief verschilt per ontspoorde. Ontelbaar vaak word je om een sigaret gevraagd of een aansteker. Als je rookt is het in Bologna dan ook verstandig om nooit je pakje openlijk op tafel te leggen, want dan vraag je er natuurlijk om dat er een idioot in je nek komt hijgen. Er loopt hier één jongen rond met een grote rugzak, die op willekeurige mensen afloopt en gewoon wil praten, gezelligheid zoekt. Hij neemt altijd afscheid met een stevige handdruk en de boodschap ‘pace, pace’ (vrede). Misschien is hij wel Ghandi of Bono undercover.. (In zijn optiek dan hè.) Dan is er Jimmy, een oudere man met lang haar die uren met zichzelf in gesprek gaat, maar daarvoor wel bij andere mensen in de buurt gaat staan. Eén avond stond hij de hele tijd bij ons te praten. Wij bleven Nederlands praten en op een bepaald moment had onze Jimmy besloten dat hij Nederlands begreep en dat wij over hem zaten te praten. Na een lange, storende tijd besloot ik hem in het Italiaans duidelijk te maken dat we het echt niet over hem hadden. Maar iemand die verwacht een redelijk gesprek met zo iemand te kunnen voeren, is zelf misschien ook niet helemaal normaal. Het grappige aan dit soort mensen is dat je nooit weet wat voor reactie je krijgt als je een gesprek met ze aangaat. Laatst vroeg een man met een zwaar groot blauw oog om een sigaret, die kreeg hij niet. Een half uur later liep hij weer langs en draaide hij zich richting ons. Om een wederom onmogelijke en onbegrijpelijke discussie met ontsnapte gek nummer 46 te voorkomen, bood ik hem gelijk een sigaret aan. Ik had geen dankbaarheid verwacht, maar wel op z’n minst dat hij het zou aannemen. In plaats daarvan begon hij te roepen; ‘No, non la voglio. Voglio la mia vita! La mia proprio vita!” (Nee, die wil ik niet. Ik wil mijn leven! Mijn eigen leven!) Deze reactie had me volledig verrast en ik had werkelijk geen idee wat het wel of niet aannemen van deze lief aangeboden sigaret, te maken had met het al dan niet hebben van een eigen leven. Daarnaast, die sigaret kon ik hem op zijn minst nog aanbieden. Een eigen leven was wat lastiger. Een gezond verstand idem dito.

Naast dergelijke rare mensen (en uiteraard de onmisbare punkabestie met blaffende honden) lopen er oneindig veel roosverkopende pakistanen rond. Inmiddels ken ik ze allemaal. Italianen reageren standaard met; ‘nee, ze vindt me toch niet leuk’. Bij mij rolt het ‘no, grazie’ al automatisch uit mijn mond. Evenals bij de zwarten die in Italië nog niet de status hebben bereikt die ze in ons land genieten. Die arme mensen moeten nog overal zakdoekjes, sokken en dergelijke onzin op straat zien te verkopen.

Mensen zeggen vaak dat je in Italië nooit alleen bent omdat je altijd wel door iemand wordt aangesproken. Dat is waar, maar in Bologna word je er soms niet goed van. Vooral omdat je nooit weet wat ze van je willen en ze regelmatig storend dronken zijn (of lijken). Helaas blijft het ook niet altijd onschuldig. Zo is een vriend van mij hier voor duivel uitgemaakt toen hij tegen een zwerver zei dat hij geen aansteker had. Deze idioot werd vervolgens ook echt agressief. Dit soort vervelende dingen gebeuren helaas vaker, zo is mijn huisgenoot een keer lastiggevallen en beroofd. Ook ik ben slachtoffer geworden van diefstal. Een paar weken geleden zat ik op Piazza Santo Stefano en toen is mijn camera uit mijn tas gejat en 20 euro uit mijn portomonnee. Ik heb geen idee hoe het ze gelukt is, want de tas lag tussen mij en iemand anders in en achter me stonden fietsen. Het zijn echte profs hier. Maar eerlijk gezegd had ik nog met best sociale dieven te maken, want ze waren wel zo aardig om de 20 euro te pakken en mijn portomonnee terug te stoppen. Toch best lief, anders zou ik helemaal een probleem gehad hebben. Daarnaast heb ik daardoor nu wel voor het eerst aangifte gedaan in Italië (überhaupt voor het eerst), en dat heeft wel weer wat. Is best stoer en een teken van pure integratie. Ik heb inmiddels al enkele dergelijke primeurs in Italië, helaas overwegend negatief.. Camera gejat, aangifte doen, mijn teen kneuzen en een boete krijgen omdat ik mijn voeten zonodig op de mooie, nieuwe, blauwe stoelbekleding van de trein moest leggen. Wat trouwens twee primeurs in één was, want ik heb ‘blond’ haar en had een truitje met inkijk aan, maar moest alsnog gewoon de boete betalen.

Dingen die gejat worden, dronken gekken je privat space invaden, half Bologna die je een sigaret vraagt, mensen die bedelen, marokkanen die elkaar met bierflessen aanvallen of bewoners die rauwe eieren naar beneden gooien; het kan de sfeer van deze stad af en toe behoorlijk verpesten. Soms krijg je de neiging om gewoon lekker thuis te blijven. Het viel me op dat ik in Toscane gewoon rustig mijn tas naast me op een stoel legde zonder dat ik huiverachtig was. Je kan je sigaretten gewoon rustig op tafel leggen. En de mensen zijn ook veel mooier. Sorry, no offence, maar hier zitten echt flink wat lelijke en zwaar slecht geklede mensen tussen. Dolce & Gabbana zullen er niet blij mee zijn.
Ik voel me niet echt onveilig in deze stad. Het is gewoon vervelend. Het stoort. Ze hebben een slechte invloed op mijn aura. Bovendien; als ik mijn best doe om er een beetje leuk uit te zien om zo bij te dragen aan een mooier stadsbeeld, dan kunnen zij toch ook wel eens nieuwe panty’s en kleren kopen, hun haar wassen, überhaupt gewoon douchen en in een wat rechtere lijn door de straten wandelen. Toch? Of ben ik dan heel onredelijk? Hoofdzakelijk moeten ze ook gewoon van mijn spullen afblijven.
In dat laatste opzicht is Bologna in ieder geval altijd nog beter dan Bari. Daar wordt je telefoon of auto gewoon onder je neus gejat en die kan je dan vervolgens achter het station weer terugkopen. “Wat is je nummer? O, deze telefoon gaat over, is dat de jouwe? Ok. Dat is dan 300 euro..” Alhoewel, misschien is zelfs Bari nog beter, want dan had ik gewoon mijn eigen lieve rode camera’tje teruggehad in plaats van een betere, maar minder schattige, nieuwe grijze camera.

Toch blijf ik ondanks dit alles van mijn landje houden. Hoe vervelend, dronken en onverzorgd ze ook zijn, daar zullen ze niets aan kunnen veranderen! Misschien dat ik deze stad daardoor soms wat minder vind, maar uiteindelijk is het toch wel de leukste stad om in te studeren. En daarnaast; dit land heeft vele gezichten en dankzij Bologna leer ik bepaalde gezichten weer een stuk beter kennen. Dingen die je niet op een willekeurige camping ziet en meemaakt. Het Italië dat je daar leert kennen is het echte toeristische land dat het mooie en wat meer stereotype plaatje aanbiedt. Wat leuk is, maar absoluut niet een volledig beeld geeft van dit land waarin ze in een hoop dingen minder goed af zijn. Soms is Nederland zo slecht nog niet. Nou ja, Utrecht dan. Want wonen temidden van aggressieve Rotterdammers of boeren met hooivorken in een polder is ook niet alles..