La discussione italiana

Een paar weken geleden kwamen op zondag de ouders, het broertje en de vriendin van Enrico (mijn huisgenoot) hier en heeft zijn moeder de hele dag voor ons staan koken. Naast dat we heerlijk gegeten hebben (handgemaakte pasta en piadina!), zijn we in zware discussies beland over politiek, kerk en het ‘achterhaalde Italië’. Zij vinden dat hun volk in een hele hoop opzichten nog ver achterligt op de rest van Europa. In dit soort gesprekken voel ik me soms wat in een hoekje geduwd als ‘Nederlandse’. Ik kom uit hét land waar alles mag, alles kan en zo zou het moeten. Of we worden juist gezien als het Sodom en Gomorra van Europa. Los van het feit of het echt zo zwart-wit is, en of ik het wel of niet eens ben met ons grenzenloze landje, geeft mijn nationaliteit wel vaker aanleiding tot discussies. “Ja maar in Nederland...” begon Enrico regelmatig in de discussie en dan werd er weer naar mij gekeken. Ook al woon ik nu in Italië en doe ik heel erg mijn best hier ultiem te integreren, mijn Nederlandsschap blijft ervoor zorgen dat er gevoelige onderwerpen aangesneden worden, die soms wat emoties los maken. Zo ook in deze hele felle discussione italiana, waar mijn nationaliteit eigenlijk alles geïniteerd had omdat in Nederland wel abortus gepleegd mag worden en homo’s wel mogen trouwen. Het was overigens prachtig om mee te maken.

Druk schreeuwend en gebarend probeerde ieder voor zich op hetzelfde moment hun punt duidelijk te maken. Ik probeerde elk punt te horen, te verstaan en te begrijpen door de ultrasone geluiden en rondvliegende handen heen. Om de zoveel tijd stond iemand op om hun woorden nog meer kracht bij te zetten. De babbo (vader) zuchte af en toe diep en probeerde er sporadisch een ‘ssshht’ doorheen te gooien. Zodra Francesca (vriendin van Erri) vervolgens geëmotioneerd en gepassioneerd steeds feller haar punt duidelijk wilde maken, door nog harder en sneller te praten en nog drukker te gebaren, bedekte Enrico z’n oren met z’n handen en metacommuniceerde eveneens schreeuwend ‘non bisogna urlare!’ (je hoeft niet te schreeuwen!) ‘Mens, doe rustig!’ enzovoort. Rechtenstuderende Raffaele gooide af en toe een wetboekartikel in de discussie. En het jongere broertje vluchtte naar de televisie in Enrico’s kamer.Ik kreeg regelmatig verontschuldigende en medelijdende blikken van de mensen om mij heen. Terwijl ik juist gigantisch genoot, ondanks dat ik wel lichtelijk duizelig werd van alle hysterie.

Toen uiteindelijk de decibellen wat geminderd waren en iedereen een beetje aan het bijkomen was, werd mij gevraagd of ik het overleefd had en wat ik er nou van vond dat ze allemaal zo fel discussieërden. Ik legde ze uit dat ik het prachtig vind om te zien dat Italianen zo gepassioneerd over dit soort dingen praten. Dat ik in Nederland een hekel heb aan al die mensen die het niets interesseert hoe hun land functioneert, wat normen en waarden zijn en aan instituties als kerk en overheid maar weinig gedachten wijden. Toen zei ik nog dat het waardevolle van discussiëren niet is om gelijk te krijgen, maar om te leren dat er heel veel verschillende visies zijn op een bepaald onderwerp en dat er niet zomaar één waarheid is. Ik kon niet meer stuk. ‘Brava! Brava!’ Enrico kon het niet laten de anderen nog even duidelijk te maken; ‘Luister eens naar haar, zei heeft gelijk! Dachten jullie ook maar zo!’ Waardoor er wederom een discussie, nu zelfs bijna ruzie, dreigde te ontstaan. Ze vonden eerder al mijn Italiaans verbazingwekkend goed, sterker nog, ze zeiden dat je niet eens hoort dat ik buitenlands ben qua accent. Maar nu ik ook op dit niveau een punt kon bijdragen aan deze grande discussione, kon ik niet meer stuk.

Het liefst zou ik soms in mijn huis met een kladblok in de hand en een potlood achter m’n oor rondwandelen, ten alle tijden gereed om de oneindig veel dingen die ik hier leer qua cultuur en taal gelijk te noteren. Ik heb wel al een receptenboekje die ik standaard heb klaar liggen, dus ja ik weet het; als ik terug kom moet ik jullie allemaal versteld doen laten staan van mijn opgedane kookkunsten. Komt goed! Comunque sia, mijn huis is een bron van informatie die ik het liefst volledig uitput en waar ze me hier ook alle ruimte voor geven. Sterker nog, de ragazzi (jongens) zijn altijd zeer enthiousiast over het bespreken van hun eigen cultuur en te leren over de mijne. Het leukste is misschien nog wel dat mijn huis hoofdzakelijk ontzettend gezellig is. Zo’n anderhalve week geleden was Enrico jarig en zijn we met z’n vijven naar een chinees restaurant gegaan. Daar waren vervolgens nog allemaal andere vrienden van Erri. We hebben heerlijk gegeten en vervolgens raakte ik aan de praat met een meisje die mij vroeg of het waar was dat in Nederland de mannen heel veel doen in het huishouden en ook koken enzo. Ik vertelde haar dat mannen over het algemeen inderdaad koken, schoonmaken, en als er kinderen in het spel zijn dat de man thuis blijft en de vrouw werkt. Sterker nog, dat de mannen bij ons zwanger zijn in plaats van de vrouwen. Na een tijdje had ze door dat ik niet geheel serieus was. Ze wilde graag haar vriend naar ons landje sturen met erasmus zodat hij zou leren een huishouden draaiend te houden. Soms kunnen de beelden die anderen van ons land hebben me nog behoorlijk verbazen..

Die avond was ontzettend gezellig, we hebben heerlijk gegeten, gedronken en zijn die nacht weer naar huis gelopen met ‘ons huis’. Om onze traditie van de heenweg voort te zetten hebben we ook de terugweg met een uitvoerige fotoreportage vastgelegd. Daarna zijn we naar een huis van iemand anders gegaan en Tommy en ik moesten daar Enrico even bezighouden van zijn vriendin Francesca. Ik stond buiten me af te vragen waar bepaalde knopjes en stenen voor dienden en Tommy begon hele verhalen over elke poster en pizza-afhaal-folder die hij tegenkwam. Toen we uiteindelijk boven kwamen bleek er een heeeel erg lief klein cadeautje op Erri te wachten. Binnen no-time had dit twee maanden jonge katje een naam; Cappuccino. De daaropvolgende dagen was het stikheet en zat ik bijna constant in Enrico en Tommy’s kamer met de kat te spelen. Vervolgens zaten we met z’n allen (en allerlei vrienden van) in de keuken te dansen op mtv en toen Enrico met een touwtje de kat binnen kwam brengen was iedereen een uur zoet met kleine cappuccio te vertroetelen. Helaas was Raffaele er totaal niet blij mee. Elke keer als hij een stap buiten zijn kamer zette vroeg hij ‘waar is het?’. Na een paar dagen hebben we dus helaas afscheid van cappuccino moeten nemen en woont deze nu bij de nonni van Enrico..

Van de hak op de tak springend (ik moet namelijk even een paar weken inhalen); ik begin inmiddels flink bruin te worden, want ik ben naar Rimini gegaan en daar zo rood als een kreeft geworden. Het is hier een paar dagen 36 hete graden geweest. Nu is het slecht weer de afgelopen dagen, wat mij overigens goed uitkwam want.. ik heb zowaar gestudeerd en mijn eerste tentamen achter de rug! En nog positiever; het lijkt me heel raar als ik die niet gehaald heb. Ik moet wel zeggen dat het toch best tegen valt om alles in het Italiaans te leren en vooral te onthouden. Tijdens mijn tentamen heb ik mijn hoofd ernstig gekweld om al die rare, moeilijke woorden te herinneren die ik vermoedelijk ergens had gelezen. En zonder die keywords is het best lastig om een fatsoenlijk antwoord op je blaadje neer te krabbelen. Maar goed, all well that ends well, mijn tentamen over de theaterstroming het romanticismo moet zeker voldoende zijn!

Ik krijg nog enkele tentamens dus zal af en toe nog wel eens serieus studeren. Verder heb ik nu al geen colleges meer en ben ik heel erg bewust van hoe snel de tijd gaat.. Er beginnen zelfs al de eerste Erasmus mensen zolangzamerhand naar huis te gaan. Maar goed, ik mag gelukkig nog wel even en heb nog wel reisjes, concerten en dergelijke leuke dingen in de planning staan! Ik kom mijn tijd zeker door! En anders heb ik altijd nog the gilmore girls want daar ben ik, sinds ik e-Mule Adunanza heb waarmee ik alles in noodtempo download, ontzettend aan verslaafd. Mijn passie voor Italië deel ik dan ook in mijn ontspanningsperiodes (die ik na zo’n zwaar tentamen wel verdiend heb), met mijn passie voor de te knappe Logan. Ach ja.. Er zijn dingen waar soms zelfs de Italianen niet tegenop kunnen.

Allora.. dit was het weer even. Hieronder nog wat leuke foto’s voor de liefhebbers en tot snel!
Baci!