Samen sociaal stilstaan in Lugano

Vroeg opstaan, naar college, studeren, aflevering Gilmore Girls of aerobics en dan slapen. Zo ziet een gemiddelde dag er bij ons uit. De ene week hebben we een dramatisch slechte docent die enkel in staat is tot het voeren van ellenlange monologen waar elke vorm van cohesie in ontbreekt. Dusdanig slecht dat de hele groep als een stel pubers briefjes naar elkaar schrijft, tekeningen maakt, ik in slaap ben gevallen bovenop mijn kruiswoordpuzzels en alleen wakker werd omdat David naast me riep ‘I hate all Dutch people’. Lotte en Joëlle waren uit pure verveling maar gaan flirten met de enige man in de klas. De afgelopen week dan weer een extreem inspirerende Duitse beroemdheid (in ons wereldje dan) die me voor het eerst in tijden weer eens echt 'aan het denken' heeft gezet. Naast zijn briljante geest, had hij een erg vertederende persoonlijkheid met hier en daar wat overeenkomsten met Herman van Veen. Genieten.

Over het algemeen is onze gemoedstoestand hier dus volledig afhankelijk van de kwaliteit van de docent en de materie, want naast de 2 uurtjes aerobics in de week zijn dat ongeveer de enige momenten dat we de deur uitkomen. Lotte en ik hebben uit pure wanhoop maar 'befilosofeerd' dat deze periode bedoeld is om met onszelf in het reine te komen. Vervolgens hebben we ons leven hier gedefiniëerd als ‘samen sociaal stilstaan’.

Hier kwam gisteravond echter verandering in. Dankzij één van de zeer sporadische avonden waarop we zowaar een sociale activiteit ondernamen in het weekend, hebben we een Deutsche Freundschaft gesloten. Hij spreekt Nederlands en is wanhopig op zoek is naar mensen die gewoon ‘niet helemaal sporen’. Bij ons aan het goede adres dus!
Gisteravond hadden we een pizza date bij hem thuis (wat een friet en hamburger avond met veel bier is geworden). Daarna gingen we met zijn Duitse (en Schwyzerdütsche) aanhang de stad in, naar de Soho bar. Het was 23.00 en we liepen op straat met een andere bestemming dan 'huis'. We voelden ons als 14-jarigen die voor het eerst uitgingen in het weekend!

De bar was overladen. Iedereen die ik ken in deze stad (buiten Eurocampus want die was slecht vertegenwoordigd), was er. Al snel kwam David geschokt naar ons toe, omdat hij dacht dat wij nooit buitenkwamen en een hekel hadden aan sociale ondernemingen. Nou, het tegendeel is goed bewezen deze avond. Hij daagde ons gelijk uit voor een tequilla shot. Hierna gevolgd door een biertje. Terwijl ik hem dansend – per ongeluk uiteraard – een bloedneus had geslagen kwam er een man naar me toe. ‘Do you want to dance under the table?’ Nadat ik deze miscommunicatie in het Italiaans had opgelost, sleurde ik Lot mee. De man haalde de hele bar speciaal voor ons leeg, installeerde vuurfakkels en daar stonden wij dan. De reputatie van Hollanders schandalige eer aan te doen door als een stel imiterende gogo-danseressen een show weg te geven terwijl we onze volgende shot tequilla ter plekke wegwerkten. Na wat tango-lessen en een paar schandalige liefdesverklaringen van David, nam Alex (de Duitse vriend) ons mee naar een heuze club. Lotte en ik waren euforisch. We gingen uit. Écht uit! We kwamen binnen in een smetteloos witte club en waren gelijk bemind door de DJ omdat we onze danskunsten uitgebreid tentoonstelden. Na het rib uit mijn lijf van 18 CHF voor één klein biertje en een water, kwamen de gogo-danseressen binnen. Drie domme (daar moesten we voor onze ego’s dan maar vanuit gaan, maar denk dat het een terechte conclusie was), blonde danseresjes met weinig kleren aan. Alle mannen schoten op non-actief en konden alleen nog maar schaamteloos staren. Evenals naar het privé deel van de club (een verhoginkje waar een bordje met privé voorhing en een bubbelbad) waar een aantal donkere mannen hun kapitaal stonden te etaleren en twee (wederom domme) meiden met bikini en een glas prosecco in het bubbelbad gingen staan om zich omwille van hun schoonheid (in onze optiek; gewoon ordinaire hoerigheid) te profileren. Dit ging ons toch echt te ver, mede als het extreme aantal decibellen waar zelfs Monica Seles niet meer bovenuit had kunnen kreunen. We zijn oprecht gevlucht. Met erg pijnlijke voeten (stomme hakken) zijn we naar huis gewankeld.
Vandaag werd ik wakker met een heftige kater, een ernstige behoefte aan een McKroket en een zeer gegronde haat jegens Tequilla. Aangezien ik mezelf de komende paar uur niet zie studeren, ben ik dus maar dit zinloze verhaal gaan krabbelen. Hoe bizar deze avond ook was, in ieder geval konden we gisteravond zeggen dat we zeker niet ‘samen sociaal stilstonden’ maar ‘samen swingend op de bar stonden!’. Klinkt toch iets spectaculairder, oder?