Het beste medicijn

Maandag 30 november, 2009. Het is een dag, of vooral avond, die ik nooit zal vergeten.

Het begon met hartkloppingen toen we de auto hadden geparkeerd bij Palasharp. De locatie waar die avond het concert van Placebo van de ‘Battle for the sun’ tour was. Helaas, the sun for sorrow would not show it’s head that day, maar dat was wel passend bij de teksten die Brian uit zijn prachtig getrainde strot liet horen. Zoals Italianen mij die avond vroegen: ‘wij zijn hier om ons te vermaken, jullie niet?’ en ik reageerde: ‘Natuurlijk niet, heb je al eens naar de teksten geluisterd? Weinig aanleiding tot vermaak..’

De zojuist beschreven hartkloppingen werden niet alleen veroorzaakt door zenuwen die mij eraan herinnerden dat ik die avond Placebo weer live zou zien. De andere aanleiding ontstond tijdens de zoektocht naar de biglietteria om onze kaarten op te halen. Richard zag een open deur bij Palasharp. Wij liepen de concertzaal binnen terwijl Italianen op het podium met de techniek aan het rommelen waren. Hoe stoer ik soms ook lijk (?), dit vond ik toch redelijk spannend. Helaas was Brian niet op het podium en dus gingen we richting Milano centro. Na wat rondjes en een voedzame pasta met truffel, stapten we in de metro terug.

Met de eerste biertjes in de hand (besteld bij de laag afgestemde tap waarvan er maar één werkte, viva l’Italia) liepen we de zaal in. Al snel raakten we met alle omstanders in gesprek. Richard probeerde zijn gehele Italiaanse vocabulaire uit, waaronder vooral nuda en niet op verzoek gaven wij een pre-concert door met z’n vieren ‘Meds’ alvast ten gehore te brengen. Een paar Italianen zongen met ons mee en de eerste vriendschappen waren gesloten. Na uitermate vermakelijke gesprekken, waardoor ik bijna vergeten was wat mijn doel in die kale ruimte eigenlijk was, ging het licht uit. Er werd een zon op het doek geprojecteerd en het begon…
Als een puberaal verliefd, volledig bezeten meisje in staat tot het werpen van haar ondergoed richting het podium, heb ik een hele avond in volledige extase weggesmolten bij Brian. Het (letterlijk) ultieme hoogtepunt bereikte ik toen een lieve (doch ruige en zowaar ook lange) Italiaan zijn hoofd onder mijn benen stak -klinkt vulgairder dan het was hoor mam- en mij opeens de lucht in tilde. Gedurende één van de 22 liedjes die Placebo die avond liet horen, heb ik op de nek gezeten van deze kale jongen, samen met één van mijn andere nieuwe vrienden voor het leven. Deze Italiaan, wel klein zoals het hoort, was al eerder de lucht in gehesen. Ik voelde me de koning te rijk. Opeens uit het niets zat ik op fysiek gelijke hoogte met de nieuwe androgyne liefde van mijn leven. De Italiano naast mij genoot er evenveel van en om de paar seconden keken we elkaar aan en schreeuwden kreten als: Het is geweldig hierboven! Wat issie toch goed hè! En (ik alleen), wat een man!

Mensen zeggen wel eens dat muziek en concerten een band scheppen. Maar zo’n collectieve warmte, geluk en gezelligheid heb ik niet vaak meegemaakt. Iedereen biedt slokjes bier aan, sigaretten, andere dingen en schouders!, kennelijk. Als één persoon die avond de Mexicaanse griep onder de leden had, dan hebben we dat nu allemaal. Echte Rock & Roll.
Tijdens het concert worden mondelinge recensies uitgewisseld, onbekenden omhelzen elkaar uit oprechte vreugde, met vreemden zwijmel je arm in arm weg bij favoriete ballads en de hele zaal zingt mee, ondanks dat de teksten in het Engels zijn! Als klap op de vuurpijl heeft mijn lieve broertje de setlist van het concert voor me geregeld. Alleen backstage komen is me dit keer niet gelukt helaas. Dat lukt me kennelijk alleen bij Italiaanse bands.

Aan het eind van deze avond werd mijn manische enthousiasme geplaagd door heftige melancholie. Ik begreep het weer. Mijn liefde voor zowel Placebo als Italianen had de ultieme revival gehad. Soms kan geluk zo simpel zijn.
Met een bezwaard hart reden we die avond via het prachtig uitgelichte Lago di Como, voorbij de Zwitserse grens. De realiteit klopte hard en heftig op het portier; mijn lieve chauffeur William bracht me weer terug naar Lugano.. Gelukkig heb ik mijn herinneringen, kom ik genoeg Italianen in Lugano tegen bij het uitgaan en bovenal heb ik alle CD’s van Placebo op mijn computer staan. Ik kan volmondig zeggen, dat is de komende tijd toch zeker mijn beste medicijn.

http://www.youtube.com/watch?v=78iZRBoDjQM