Eind goed, al goed

Vrijdag 11 december, 2009. Lugano.

Plaatselijke info
Tijd: 15.35
Temperatuur: 13.6 C
Besneeuwde bergtoppen: meerdere

Studiegerelateerde info
Behaalde resultaten tot nog toe: 2 B’s, 3 A’s en 1 A+

Sociale info:
Aantal Sinterklaasfeesten: 2 (één privé en één internationale variant)
Aantal nieuwe Italiaanse vrienden: tel kwijt..
(eventueel in causaal verband met)
Aantal gratis verkregen alcoholische versnaperingen: veel!
Aantal katers dankzij vreselijke shots: Ehmm…?!

Overige info
Resterend beltegoed: 9,96 (Franc)
Favoriete songtitel: Twenty Years (van Placebo en Augustana)
Aantal hiphop lessen: 1
Aantal verloren kilo’s: Geen idee, maar de skinny jeans passen nog steeds!
Geplande vertrekdatum: 21 december, 13.55, Milano Malpensa
Verwachtte aankomst: 21 december, 15:50, Schiphol Amsterdam

In tegenstelling tot hetgeen tot nog toe door mij verkondigd is, heb ik het momenteel zeer naar mijn zin in Lugano. (Niet dat deze stad opeens sprankelend en metropolitaans is geworden, dat is maar goed ook want er liggen nog genoeg opdrachten op stapel.) Echter, dit drukt inmiddels onze pret geenszins meer. Naast gezellige etentjes, een zeer succesvolle en intercultureel verantwoorde 5 december en de recentelijk ingevoerde borrel na afloop van aerobics, hebben we tevens het plaatselijke uitgaansleven ontdekt. Zolang je weet waar de pre-borrels en feestjes zijn waar iedere bekende heengaat, kan uitgaan opeens uitermate leuk zijn! Dit wordt vaak versterkt door een algehele maling aan alles en iedereen, veel leuke en onzinnige gesprekken met willekeurige Italianen en de bijbehorende gratis drankjes en shots. De katers daargelaten, een goede toevoeging aan ons verblijf hier.

Afgelopen weekend hebben wij, met onze Nederlandse families in onze gedachten, Sinterklaas gevierd met negen vrouw sterk. Tot dit aantal behoorde 1 Fin, 1 Française, 1 nationaliteitsloze, maar native Engels en 1 Roemeense die in Spanje woont. De Nederlandse delegatie zag het als haar plicht om ons belangrijkste culturele erfgoed te introduceren in andere culturen. Misschien moet de EU dit beleid in haar programma opnemen, want het schept een waardevolle band en was een groot succes! Het begon met mensen die niet wisten dat het gedicht op het bijbehorende cadeautje geplakt moest worden, dat de naam NIET onder het gedicht moet staan, of dat er überhaupt een gedicht geschreven moest worden. Dit leidde tot zeer grappige situaties met de meest creatieve en unieke uitvoeringen van ‘het Sinterklaasgedicht’. Om deze meiden op traditionele wijze dit mooie feest te laten ervaren, ben ik door het badkamerraam geklommen om de doos met cadeautjes voor de balkondeur te plaatsen en vervolgens hard te kloppen. Ook dit verliep niet soepel, aangezien de doos omviel en de cadeautjes bijna van het balkon vielen, Lotte heel hard riep: ‘kijk daar gaan de Pieten’, wat door niemand begrepen, Joëlle wat moeite had met pepernoten strooien en de timing ervan. Uiteindelijk was het voor ons vijven een noemenswaardig hoogtepunt en was voor de anderen het punt volledig onduidelijk. Verder hebben we erwtensoep,veel te veel speculaas, pepernoten en chocola gegeten en hebben we taaitaaipoppen versierd. Tot slot hebben we nog gedobbeld om cadeautjes, waarbij de fanatieke aard van enkelen opeens naar boven kwam en Bianca naar huis ging met alleen een emmer, omdat ze de andere cadeautjes aan mij had gegeven. Ik had haar getrokken en mijn gedicht had haar aan het huilen gemaakt (om positieve redenen), dus kennelijk wilde ze wat terugdoen. Vanavond staat er vervolgens een ‘bucket’ feestje gepland, ik laat het aan jullie verbeelding over wat er in die bucket gestopt wordt!

Al met al, hebben wij het opeens volledig naar ons zin hier. Misschien mede doordat we deze week het een-na-laatste vak hebben gevolgd, we dus bijna weggaan en we opeens een collectieve melancholie ervaren. Maar het is simpelweg ook heel leuk hier de laatste weken. En ondanks het harde studeren is het heel rustgevend dat je je volledig hierop kan storten en naast sociale activiteiten niets anders hoeft. In plaats daarvan zien enkelen van ons juist op tegen naar huis te gaan. Nu is het opkijken tegen dingen in Nederland die je stiekem helemaal niet mist en waar je nog niet naar terug wilt. Dingen die je achtergelaten hebt en met alle liefde nog even op afstand houdt. Maar ook de komende tijd die een gevoel van druk op onze goed getrainde schouders legt, waarin we allemaal relatief snel een stage moeten vinden, een onderwerp voor een scriptie moeten bedenken en deze vervolgens ook daadwerkelijk moeten schrijven. Het achterlaten van de therapeutische zon die hier nog elke dag straalt, de bergtoppen die bedekt zijn met een prachtig onbesmet wit en het verlaten alle mensen die je hier hebt ontmoet, zal ons uiteindelijk, tegen alle verwachtingen in, toch zwaar gaan vallen…

Maar, aan alles komt een eind. Dus tot over korte tijd zal ik dan maar zeggen…