Viva Hollandia

Mijn afkeer van Zwitserland (en Lugano) groeit bijna exponentieel wegens een aantal factoren. Allereerst heb ik niet vaak (of nooit) zo’n mooie stad meegemaakt die zo uitgestorven is. Het weekend kan hier met gemak onbewust aan je voorbijgaan, de straten zijn op een vrijdag- of zaterdagavond niet bevolkter dan een willekeurige maandagavond. Zondag is alles, maar dan ook alles, dicht. Een tijdje terug liepen wij rond 21.30 richting het studentenhuis voor een halloween / verjaardagsfeestje van mede Eurocampus mensen. We liepen met drie schreeuwerige (letterlijk en qua uiterlijk) Hollanders over straat, waarop ik zei; ‘Hé, het is zaterdagavond dus we moeten wel stil zijn, want mensen willen slapen.’ Het erge is; er is al een keer geklaagd in ons appartementen complex om geluidsoverlast. Dat ging om een etentje op het balkon, op vrijdagavond, waar iedereen om 23.30 alweer op huis aan ging. Deze sociale controle (mensen die je raar aankijken als je bierflesjes weggooit, klachten over sigaretten op straat, überhaupt een algeheel bezwaar tegen jouw aanwezigheid) begint soms te lijken op het Duits historische ‘hoogtepunt’ van dit fenomeen. We mogen dan in het Italiaanstalige deel zijn, voorbij de Gotthard is alleen het letterlijke klimaat beter. Overeenkomsten met Italianen zijn er, naast de taal, nauwelijks te vinden. Misschien hooguit het staar / flirt gedrag, al zijn dat volgens mij toch ook meestal import Italianen, want die zijn er genoeg hier. De plaatselijke gemeente stalkt ons al sinds aankomst, uit pure verveling of uit protest tegen het overschot aan bomen in het milieu, met allerlei brieven over welke documenten er allemaal nog ontbreken voor de inschrijving. Zodra we deze gebracht hebben, komt er weer een nieuwe brief met iets anders dat ze in het kader van werkverschaffing nog nodig hebben. Dat we over 5,5 week alweer vertrekken, lijken zij volledig irrelevant te vinden. Wij daarentegen kijken er ‘smachtend’ naar uit.

Het sociale stilstaan waar wij hier druk mee bezig zijn, gaat gepaard met flinke frustraties jegens dit land, onze Duitse sporadische verschrikking van een huisgenote en tenslotte een heftige heimwee naar ons schattige kikkerlandje. Dit laatste heeft haar extreme uiting gevonden toen we bij onze Deutsche Freund waren, met twee vriendinnen van Lotte uit Utrecht. Onder het genot van vaderlands’ muzikale klassiekers (zoals Pompen of Verzuipen en Heimwee van Guus) gingen we een drankspelletje doen in dit multilinguale gezelsschap. Eén jongen was met de auto en de meisjes dronken elke keer maar twee druppels. Dus op het moment dat één van de vier Dutchies verloren had en een laagje bier uit een kan moest opslokken, werd ‘I’m from Holland, where the fuck you from?’ opgezet en moedigden wij elkaar aan met; ‘Kom op! Laat zien waar je vandaan komt!’ Alex was volledig onder de indruk van ons at-vermogen en deelde in onze heimwee naar Nederland.

Het grappige aan dit hele verhaal is, dat wij in de collegezaal onder andere dit soort fenomenen moeten bestuderen. Wat gebeurt er met je als je in contact komt met andere culturen? Een bekend verschijnsel is daarbij, dat je jezelf over het algemeen positief afzet tegen de ander. Je eigen cultuur zie je vaak als superieur aan de anderen. Nergens ben je zo nationalistisch als in het buitenland. (Tenzij je van Franse afkomst bent, dan ben je het gewoon overal. Maar dat mag ik natuurlijk niet hardop zeggen in de colleges..) Normaal gesproken schaam ik mij voor dergelijk gedrag, maar als ik bijvoorbeeld in Italië of Berlin ben, wil ik niets liever dan ‘één van hen’ zijn. Dit land echter, lijkt een soort recalcitrantie van ongekende hoogte bij ons op te roepen. Als er dan ook nog wat kannen bier in zijn gegaan, dan is een polonaise opeens buitengewoon vermakelijk. Dankzij mijn afkeer voor Lugano heb ik daardoor een soort herwonnen liefde voor mijn eigen land. Dit gaat zelfs zo ver, dat ik inmiddels ik zelfs Jan Smit kan meeluisteren en bijna ga waarderen..

Gelukkig, voordat wij een weekje terug naar Utrecht mochten, was onze eigen echte Jan ten Thije onze docent. Van tevoren hadden we allerlei plannen bedacht, bijvoorbeeld om t-shirts te maken met ‘Hup, Jan, hup!’ en op de achterkant de terminologie ‘cultural self-awareness’. Een aantal medestudenten hadden we zelfs al meegedeeld dat die week ‘Princess-day’ was en dat ze dus allemaal in het Oranje moesten komen. Helaas is van deze plannen niets gekomen, maar waren deze collegedagen een groot succes. Hoog niveau, uitdaging, interessant, interactief en gezellig. De eerste avond kwam Jan bij ons eten en kregen wij allemaal een chocoladeletter van hem. Want of je het nou leuk hebt of niet in het buitenland, Sinterklaas niet meemaken is natuurlijk echt een gemis. Dus, (naast dat ik in mijn vakantie in Duitsland / Nederland eindelijk weer kroketten, boerenkool en patat met frikadel heb gegeten) hebben Lotte en ik de nodige spullen meegenomen om 5 december toch te kunnen vieren. Aanstaande zaterdag gaan we met vier Hollandse meiden koekjes bakken en de intocht van Sinterklaas kijken. Misschien zelfs onze schoen zetten… Van 5 december gaan we gebruik maken om onze cultuur te promoten onder de andere nationaliteiten door dit prachtige feest groots te vieren! Al met al zorgen wij er met al onze culturele achtergronden wel voor, dat er toch nog sporadisch iets te beleven valt in Lugano.

Volledig in contrast met dit verhaal, wat foto’s van allerlei activiteiten hier in het-o-zo-prachtig-maar-ik-wil-er-niet-dood-gevonden-worden Lugano. Waaronder de fameuze Guus-Duitsland-Viva Hollandia avond, inclusief een heus filmpje.

Liefs!