Duizelingwekkend...

Belofte maakt schuld, dus bij deze een nieuw verhaal met wat foto’s van mijn kamer en gestolen foto’s (langleve facebook) van medestudenten©. Voor het overzicht heb ik het opgesplitst in kopjes. Bovendien kunnen jullie zelf de onderwerpen eruit kiezen die jullie interesseren en het overige gezwets met een gerust hart overslaan. Het is nogal een spraakwaterval namelijk. Het zit me hoog allemaal.

Vroeg

Allereerst, ik moet elke dag vroeg op staan. Een concept waar ik nooit aan zal wennen. Het interesseert mij daarom niet of het mogelijk is, maar ik heb geconcludeerd daar niet het gen voor te bezitten.
Een illustratie van mijn ochtendritueel:
Als de wekker afgaat is mijn reflex verbazend snel voor ochtendbegrippen om te zorgen dat het kreng weer stil wordt. Ik kijk naar de tijd, verbaas me erover dat ik mezelf altijd zo weinig tijd gun, en draai me weer om. Wetend dat over een paar minuten mijn wekker weer afgaat probeer ik mezelf alle schuldgevoelens omtrent te laat komen kwijt te gunnen, langzaam slaap ik weer in.. nog even en ik merk niks meer van de ochtend.. Dan rinkelt Basement Jaxx weer. Goed; wat doen we? Verstandig met één snelle beweging soepel het bed uitglijden, of nog even blijven liggen? De innerlijke strijd die ik op dat moment voer is vermoeiend genoeg om weer in slaap te vallen. Heerlijk warm hier.. ‘Good luck, good luck..’ Ik heb inmiddels nog een half uur om me aan te kleden en de noodzakelijk cafeïne naar binnen te werken. Een half uur.. Dat moet ook in 20 minuten kunnen. Tegen de tijd dat ik daadwerkelijk mijn bed uit stap (wat ik alleen te danken heb aan mijn lieve huisgenote Lotte die mijn kamer binnen loopt om te vragen of ik al wakker ben) heb ik nog maar 10 minuten om alles te doen.
Jullie zullen na dit zinloze verhaal begrijpen dat ik niet erg blij ben dat vanaf nu de colleges standaard om 8.30 beginnen. Ik ben ernstig een vervroegde terugkomst aan het overwegen..

De introductieweek

Onze eerste dag begon om 9.00, waarvoor ik te laat was uiteraard. Allereerst een voorstelronde waarbij 18 individuen zich zonder tijdslimiet mochten uitwijden over hun afkomst (wat bij sommigen al zeer ingewikkeld is) studie, motivatie en verwachtingen voor dit programma. Zoals jullie snappen, dwaalden mijn gedachten bij persoon 6 al af naar overal en nergens. Of wat geografisch specifieker: naar de fijne campingplek in Italië waar ik anderhalve week geleden nog rustig zelfverkozen literatuur aan het lezen was.
Daarna kregen we informatie over het regelen van de verblijfsvergunning, ziektekostenverzekering en inschrijving bij de gemeente. Lotte en ik hebben met flinke tegenzin onze vrije middag daaraan besteed, na eerst een heerlijke lunch op ons balkonnetje in de zon. Toen we de gemeente hadden gevonden, en na 10 rondjes ook het gewenste kantoor, bleek dat we een huurcontract nodig hebben. Deze hebben we niet want we zijn in onderhuur, dus dat was de inschrijving bij de gemeente. Toen door naar het ‘ufficio degli stranieri’ (a.k.a. the ‘aliens’ office). Met the Police in mijn hoofd stonden we aan het loket bij een vrouw die ons van begin af aan niet goed gezind was. Kennelijk hadden wij zelf moeten inzien dat de dingen die niet op het onzinnige formulier gevraagd werden, toch ingevuld moesten worden. Terwijl zij druk achter de computer aan het tikken was, raakten we aan de praat met een Spanjaard uit onze groep die hetzelfde noodlot tegemoet ging. Wij waarschuwden hem voor de valkuilen op het formulier, om te voorkomen dat het enige testosteron in onze groep het land uitgezet zou worden. Onze bureaucratische trien metacommuniceerde dat we niet zo’n lawaai moesten maken. Waarop David zei: ‘always you Dutch’. En zo blijven stereotypen gehandhaafd.
Lotte en ik besloten dat we gewoon stennis moesten gaan schoppen door die vrouw eens haarfijn uit te leggen dat een arrogant land als Zwitserland in haar handjes mag knijpen dat er überhaupt mensen komen studeren. Ondanks het geregel, de belachelijk hoge prijzen en de mini-universiteit van 2600 studenten. Dat we sterker nog een subsidie wilden krijgen om te blijven. Uiteraard hebben we dat niet gedaan en kwam ze ons vertellen dat alles goed was en we konden gaan. Maar niet zonder het verzoek om voor vertrek langs te komen, zodat ze zeker zijn dat we niet illegaal blijven. Onze einddatum voor de verblijfsvergunning is echter pas in februari, dus nou maar hopen dat het geaccepteerd wordt als we in december al vertrekken...

Glimses at Swiss politics, society and culture(s)

Tweede dag: een buitengewoon interessant college over Zwitserland. Om nou te zeggen dat ik dit land ineens snap, nee. Maar ik snap wel dat het volledig onbegrijpelijk is. Dat is ook wat waard. Het blijkt dat elk kanton (in totaal 26) een verstrekkende autonomie heeft. De gemeentes in de kantons, zoals Lugano in Ticino, hebben ook weer grote vrijheid. Zo zijn de belastingen in Lugano bijvoorbeeld een stuk hoger dan die in het dorpje Magadino, 20 kilometer verderop.
Het Italiaanstalige Ticino is in het bezit van een politieke partij de Lega dei Ticinesi. Net zo rechts en net zo gespecialiseerd in ‘contro’ zeggen als de Lega Nord in Italië. In Lugano stemt een derde op deze partij en gezien hun absolute haat tegen alles, voelde onze buitenlandse groep zich toch niet helemaal veilig. Dezelfde dag kwamen we thuis en hadden we een folder van hen in ons postvakje liggen (waar overigens nog geen kaarten en liefdesbrieven in zaten, maar daar hebben we het later wel over). Springend van de integratie-vreugde, geniet deze folder nu een prominente plek in mijn kamer!
Ticino is een provincie in grote identiteitscrisis. Dat maken we allemaal wel eens door, maar niet ons levenlang. Ze bestaat sinds 1803, toen ze door de grote Napoleone di Bonaparte voor de keuze werd gesteld: of Italië, of Zwitserland. Aangezien Italië destijds arm was en bezet door Oostenrijkers, werd het Zwitserland. Verder zijn het nog altijd gewoon Italianen, maar dan met de Zwitserse nationaliteit dankzij hun cultureel typerende keuze voor het geld. Dat is mijn persoonlijke conclusie.

Lugano, una città bellissima

Na dit college kregen we een rondleiding over de campus. Lugano heeft destijds een open wedstrijd gehouden waar architecten anoniem plannen voor vier gebouwen mochten opsturen. Ik moet zeggen: de bibliotheek is echt de moeite waard (maar toch zal ik er uit traditie waarschijnlijk nooit heengaan). De architectuur van Lugano zelf is ook regelmatig aangehaald. Meerdere gebouwen, een casino en andere gebouwen in de omgeving zijn namelijk ontworpen door Ticino’s trots Mario Botta. Dat jullie het even weten. Dit kregen we te horen in een 3 uur durende rondleiding door Lugano. Geleid door een uiterst energieke dame, waarbij zelfs mijn energie volledig bij in het niet valt. Het was echter ontzettend interessant en ik weet nu (voor degenen die mij op komen zoeken) over elke stoeptegel een fascinerend verhaal te vertellen, inclusief stichter en bouwjaar. In Bologna wist ik niet eens hoe die grote kerk op het Piazza Maggiore heette.

Vrouwen, vrouwen en nog eens vrouwen

De dag erna. Woensdag. Een slopende dag, vooral mentaal. We kregen gedurende 5,5 uur een intercultural integration workshop. Hierbij moesten we allerlei oefeningetjes doen wat vooral als doel had, of misschien als onbewuste uitwerking, elkaar beter te leren kennen. Tijdens een iets persoonlijkere oefening greep één meisje haar kans en deelde haar volledige levensverhaal inclusief vader die moeder had verlaten voor een ander. Een ander meisje brak uit in tranen, mij niet geheel duidelijk waarom. En aangezien er maar één man in de groep is, oftewel veeeeel vrouwen, had ik het gevoel in een derderangs praatgroepje beland te zijn. ‘Hallo mijn naam is Annelies en ik heb een probleem’, ‘Hallo Annelies!’.
Later een oefening waarbij we 5 personen moesten kiezen uit een lijst met absurde figuren die we mee wilden nemen naar een onbewoond eiland. En 5 die we niet mee wilden. Dankbaar accepteerde ik de uitnodiging van de enige man om in hun groepje te komen. Al snel waren wij het erover eens dat we de ‘Irish teacher who likes drinking beer’ en de ‘Russian comedian who makes politically incorrect jokes’ mee wilden. En dat we de ‘Swedish feminist’ hardhandig de boot uit zouden peddelen. De ‘Polish prostitute’ was ons enige meningsverschil, want ik wilde geen concurrentie. Op democratische wijze moesten we een top 3 maken van wie wel of niet mee mocht. David en ik hebben alles in de strijd gegooid, onze beste en meest creatieve argumenten op tafel gelegd. Maar tegenover drie vrouwen die zo’n opdracht serieus nemen, kom je niet ver. Mijn brein was na de zoveelste niet erg niveauvolle opdracht (die wederom een half uur nabesproken werd) uitermate vermoeid door het pogen een mening te hebben over onderwerpen die me totaal niet interesseren. Bij de opdracht ‘coffee-break’ moesten we in duo’s, onder het genot van coffee and sigarettes, een significant event in our lives delen. Demonstratief weigerden we de tissues en zijn David en ik gaan praten over de temperamentvolle Spanjaarden en Italianen versus de koele Amerikanen en Nederlanders. Mijn oestrogeen was op voor de dag.

Ohhh Italianen..

Afgelopen maandag begonnen alle colleges op de uni. In de pauze liepen wij comateus en nietsvermoedend de verse koffiegeur achterna. Maar toen we buiten kwamen was het opeens overladen met (mooie), donkere, Italiaanssprekende studenten! Onze harten sloegen op hol en het oestrogeengehalte oversteeg de AA-meeting. Gelijk ben ik willekeurige Italianen om vuur gaan vragen zodat ik eindelijk weer Italiaans kon praten en voor Lotte een leuke vent aan de haak kon slaan. Maar dit onderwerp even terzijde.

Dodelijk vermoeid

Inmiddels zit de derde dag van het officiële programma erop. We hebben nu 6 dagen achterelkaar les. Moesten vandaag al een assignment inleveren en een presentatie houden. Nog nooit in mijn leven heb ik in korte tijd zoveel gelezen en zoveel tijd in een collegezaal besteed. Vier lange uren met één korte pauze, daar werkt zelfs een overdosis Ritalin niet meer tegen..
Als een stel oude wijven die de hoogtepunten van hun leven al ruim gepasseerd zijn, beklagen we onze elke avond erover zo moet te zijn. Afgelopen vrijdag (lees: weekend) hadden we een afscheidsborrel van Daria. Een meisje uit Estland die ons les heeft gegeven. Om 22.00 zaten we in bar Oops, zo’n linkse studentenkroeg waar Massive Attack gedraaid wordt. Rond 23.30 vroeg Daria of we naar haar huis kwamen, omdat ze veel eten overhad. Nadat we met een groepje van 10 ons eten gretig weggewerkt hadden besloten Lotte en ik maling te hebben aan onze reputaties en naar huis te gaan. De rest accepteerde dit initiatief dankbaar en ging ook weg. Dit is er van ons geworden. Uitgeputte, saaie en vooral hard studerende vrouwen. Blij als we om 22.00 gewoon ‘lekker kunnen gaan slapen’. We hebben daarom besloten dat als vrienden ons op komen zoeken, we gaan zeggen dat we elke avond zo ruig zijn gaan stappen, dat het ons leuker lijkt gezellig een avondje thuis te blijven. Onze reputaties hier mogen dan irrelevant zijn, voor de buitenwereld schamen wij ons natuurlijk kapot!